宋代
〔宋代〕释从悦
古诗《偈·其三》宋·释从悦,无法亦无心,无心复何舍。要真尽属真,要假全归假。平地上行船,虚空里走马。九年面壁人,有口还如哑。
古诗《偈·其四》宋·释从悦,夜夜抱佛眠,朝朝还共起。起坐镇相随,语默同居止。欲识佛去处,祇这语声是。
古诗《偈·其一》宋·释从悦,耳目一何清,端居幽谷里。秋风入古松,秋月生寒水。衲僧于此更求真,两个猢狲垂四尾。
古诗《偈·其二》宋·释从悦,常居物外度清时,牛上横将竹笛吹。一曲自幽山自绿,此情不与白云知。
古诗《辞众偈》宋·释从悦,四十有八,圣凡尽杀。不是英雄,龙安路滑。