-
秋日看云
古诗《秋日看云》宋·黄介,晓雨沾山路,秋云看野亭。薄从川上起,低向屋边停。合处山林白,消来天地青。人生无定迹,不止是浮萍。
-
皇太后挽歌
古诗《皇太后挽歌》宋·黄介,夹日光先业,寒星聚夜台。慈名千古重,哀诏九天来。地底鸡人少,云中鹤使催。宫门芳草遍,从此不须开。
-
故旧相送出城门
古诗《故旧相送出城门》宋·黄介,策马国门南,行役感时节。唧唧寒螀乱,皎皎层峦洁。脩途遵广川,衰林夕阳灭。含情不忍语,眷旧讵忍别。抱疴谢绂冕,寄情恋岩穴。树临越海潮,山背吴门...
-
老妓自称汴京宫人泣而赠之
古诗《老妓自称汴京宫人泣而赠之》宋·黄介,薄妆自叙老深宫,一曲悲歌听不终。黑发尚沾梁苑雪,素衣还带上林风。残春柳叶萧条绿,破国桃花冷落红。收拾琵琶蹙眉黛,教人同在泪痕中。