〔唐代〕羊滔
古诗《游烂柯山·其一》唐·羊滔,步登春岩里,更上最远山。聊见宇宙阔,遂令身世闲。清辉赏不尽,高驾何时还。
古诗《游烂柯山·其二》唐·羊滔,石梁耸千尺,高盼出林囗。亘壑蹑丹虹,排云弄清影。路期访道客,游衍空井井。
古诗《游烂柯山·其四》唐·羊滔,沙门何处人,携手俱灭迹。深入不动境,乃知真圆寂。有时归罗浮,白日见飞锡。
古诗《游烂柯山·其三》唐·羊滔,采薪穷冥搜,深路转清映。安知洞天里,偶坐得棋圣。至今追灵迹,可用陶静性。