-
伤雨后牡丹
古诗《伤雨后牡丹》唐·刘昭禹,废功看不已,醉起又持杯。数日帘常卷,中宵雨忽来。凄凉无戏蝶,零落在苍苔。造化根难问,令人首可回。
-
田家
古诗《田家》唐·刘昭禹,高原耕种罢,牵犊负薪归。深夜一炉火,浑家身上衣。
-
赠惠律大师
古诗《赠惠律大师》唐·刘昭禹,秋是忆山日,禅窗露洒馀。几悬华顶梦,应寄沃洲书。风月资吟笔,杉篁笼静居。满城谁不重,见着紫衣初。
-
送人红花栽
古诗《送人红花栽》唐·刘昭禹,世上红蕉异,因移万里根。艰难离瘴土,潇洒入朱门。叶战青云韵,花零宿露痕。长安多未识,谁想动吟魂。
-
句
古诗《句》唐·刘昭禹,句向夜深得,心从天外归。危楼聊侧耳,高柳又鸣蝉。藓色围波井,花阴上竹楼。对面电瞋树,当街雨趁人。春光怀玉阙,万里起初程。江上呼风去,天边挂席...
-
闻蝉
古诗《闻蝉》唐·刘昭禹,一雨一番晴,山林冷落青。莫侵残日噪,正在异乡听。孤馆宿漳浦,扁舟离洞庭。年年当此际,那免鬓凋零。
-
灵溪观
古诗《灵溪观》唐·刘昭禹,鳌海西边地,宵吟景象宽。云开孤月上,瀑喷一山寒。人异发常绿,草灵秋不干。无由此栖息,魂梦在长安。
-
怀华山隐者
古诗《怀华山隐者》唐·刘昭禹,先生入太华,杳杳绝良音。秋梦有时见,孤云无处寻。神清峰顶立,衣冷瀑边吟。应笑干名者,六街尘土深。
-
仙都山留题
古诗《仙都山留题》唐·刘昭禹,林下事无非,尘中竟不知。白云深拥我,青石合眠谁。山静捣灵药,夜闲论古诗。此来亲羽客,何日变枯髭。
-
送僧
古诗《送僧》唐·刘昭禹,草履初登南客船,铜瓶犹贮北山泉。衡阳旧寺秋归去,门锁寒潭几树蝉。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
晚霁望岳?
古诗《晚霁望岳?》唐·刘昭禹,湘西斜日边,峭入几寻天。翠落重城内,屏开万户前。崖崚危溅瀑,林罅静通仙。谁肯功成后,相携扫石眠。
-
经费冠卿旧隐
古诗《经费冠卿旧隐》唐·刘昭禹,节高终不起,死恋九华山。圣主情何切,孤云性本闲。名传中国外,坟在乱松间。依约曾栖处,斜阳鸟自还。
-
冬日暮国清寺留题
古诗《冬日暮国清寺留题》唐·刘昭禹,天台山下寺,冬暮景如屏。树密风长在,年深像有灵。高钟疑到月,远烧欲连星。因共真僧话,心中万虑宁。
-
忆天台山
古诗《忆天台山》唐·刘昭禹,常记游灵境,道人情不低。岩房容偃息,天路许相携。霞散曙峰外,虹生凉瀑西。何当尘役了,重去听猿啼。
-
括苍山
古诗《括苍山》唐·刘昭禹,尽日行方半,诸山直下看。白云随步起,危径极天盘。瀑顶桥形小,溪边店影寒。往来空太息,玄鬓改非难。
-
石笋
古诗《石笋》唐·刘昭禹,千古海门石,移归吟叟居。窍腥蛟出后,形瘦浪冲馀。工语宁无玉,僧知忽有书。好期仙者叱,变化向庭隅。