-
骊龙珠吟
古诗《骊龙珠吟》唐·天然,骊龙珠,骊龙珠,光明灿烂与人殊。十方世界无求处,纵然求得亦非珠。珠本有,不升沉,时人不识外追寻。行尽天涯自疲寂,不如体取自家心。莫求觅,损功...
-
又颂
古诗《又颂》唐·天然,丹霞有一宝,藏之岁月久。从来人不识,余自独防守。山河无隔碍,光明处处透。体寂常湛然,莹澈无尘垢。世间采取人,颠狂逐路走。余则为渠说,抚掌笑破...
-
孤寂吟
古诗《孤寂吟》唐·天然,时人见余守孤寂,为言一生无所益。余则闲吟孤寂章,始知光阴不虚掷。不弃光阴须努力,此言虽说人不识。识者同为一路行,岂可颠坠缘榛棘。榛棘茫茫何是...
-
玩珠吟
古诗《玩珠吟》唐·天然,识得衣中宝,无明醉自惺。百骸俱溃散,一物镇长灵。知境浑非体,寻珠不定形。悟即三身佛,迷疑万卷经。在心心岂测,居耳耳难听。罔像先天地,渊玄出杳...
-
弄珠吟
古诗《弄珠吟》唐·天然,般若神珠妙难测,法性海中亲认得。隐现时游五蕴山,内外光明大神力。此珠无状非大小,昼夜圆明悉能照。用时无处复无踪,行住相随常了了。先圣相传相指...