-
强项令
古诗《强项令》南北朝·范晔,董宣,字少平,陈留圉人也。后特征为洛阳令。时湖阳公主苍头白日杀人,因匿主家,吏不能得。及主出行,而以奴骖乘。宣于夏门亭候之,乃驻车叩马,以刀...
-
乐游应诏诗
古诗《乐游应诏诗》南北朝·范晔,崇盛归朝阙,虚寂在川岑。山梁协孔性,黄屋非尧心。轩驾时未肃,文囿降照临。流云起行盖,晨风引銮音。原薄信平蔚,台涧备曾深。兰池清夏气,修帐含秋...
-
临终诗
古诗《临终诗》南北朝·范晔,祸福本无兆,性命归有极。必至定前期,谁能延一息。在生已可知,来缘?无识。好丑共一丘,何中异枉直。岂论江陵上,宁辨首山侧。虽无嵇生琴,庶同夏侯色...
-
梁鸿尚节
古诗《梁鸿尚节》南北朝·范晔,(梁鸿)家贫而尚节,博览无不通。而不为章句。学毕,乃牧豕于上林苑中,曾误遗火,延及他舍。鸿乃寻访烧者,问所去失,悉以豕偿之。其主犹以为少。鸿...
-
鲁恭治中牟
古诗《鲁恭治中牟》南北朝·范晔,鲁恭为中牟令,重德化,不任刑罚。袁安闻之,疑其不实,阴使人往视之。随恭行阡陌,俱坐桑下。有雉过,止其旁,旁有儿童。其人曰:“儿何不捕之?”儿...
-
桓荣丁鸿列传第二十七
古诗《桓荣丁鸿列传第二十七》南北朝·范晔,夫坏崖破岩之水,源自涓涓;干云蔽日之木,起于葱青。禁微则易,救末者难,人莫不忽于微细,以致其大。恩不忍诲,义不忍割,去事之后,未然之明镜也。
-
陈实与梁上君子
古诗《陈实与梁上君子》南北朝·范晔,陈实,东汉人也,为人仁爱。时岁饥民馁,有盗夜入其室,栖于梁上。实阴见之,乃起整衣,呼命子孙,正色训之,曰:“夫人不可不自勉。不善之人未必本恶...
-
乐羊子妻
古诗《乐羊子妻》南北朝·范晔,河南乐羊子之妻者,不知何氏之女也。羊子尝行路,得遗金一饼,还以与妻。妻曰:“妾闻志士不饮‘盗泉’之水,廉者不受嗟来之食,况拾遗求利以污其行乎...
-
张衡传
古诗《张衡传》南北朝·范晔,张衡字平子,南阳西鄂人也。衡少善属文,游于三辅,因入京师,观太学,遂通五经,贯六艺。虽才高于世,而无骄尚之情。常从容淡静,不好交接俗人。永元...
-
陈蕃愿扫除天下
古诗《陈蕃愿扫除天下》南北朝·范晔,陈蕃字仲举,汝南平舆人也。祖河东太守。蕃年十五,尝闲处一室,而庭宇芜秽。父友同郡薛勤来候之,谓蕃曰:“孺子何不洒扫以待宾客。”蕃曰:“大丈夫...
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!