宋代
〔宋代〕陈易
古诗《颂·其二》宋·陈易,个中端的有谁知,知者归来到者稀。即见即闻还错会,离声离色转乖违。山青水绿明玄旨,鹤唳猿啼显妙机。有意觅渠终不遇,无心到处尽逢伊。
古诗《答有需禅师》宋·陈易,年来多病爱栖禅,宝鉴慵将照丑妍。却忆南湖孤顶月,定回金磬落岩前。
古诗《颂·其一》宋·陈易,密坐研穷省细微,到头须是自忘机。应无祖佛能超越,岂有冤亲更顺违。历历孤明犹认影,巍巍独步尚披衣。翻嗟会得昭灵者,也道寻师得旨归。