宋代
〔宋代〕李春叟
古诗《挽赵秋晓·其一》宋·李春叟,秀出天潢一派来,广寒早折桂枝回。生前笑破春风面,尽把浮名付酒杯。
古诗《挽赵秋晓·其二》宋·李春叟,蓦地刚风折羽翰,懒将勋业镜中看。时危羞佩黄金印,乍可无毡作冷官。
古诗《题云溪寺》宋·李春叟,杖屦前溪踏晓霜,僧茶那定搅饥肠。不如乘此清风去,觅取留侯辟谷方。
古诗《哭张元吉》宋·李春叟,时平持论易,世否见才难。孤柱支颠厦,危船上急滩。
古诗《钓鳌台》宋·李春叟,谁把渔竿老渭滨,拨开尘鞅对清薰。乾坤浩荡台非旧,湖海凄凉我接君。有客携家来上冢,无人载酒共论文。山阴兴尽空归去,何处天风落五云。