-
凌云阁
古诗《凌云阁》宋·潘兴嗣,萧峰顶上与云齐,一派溪流直下飞。击破寒冰千万片,涵林幽响动清晖。
-
秦人洞
古诗《秦人洞》宋·潘兴嗣,秦人当日避风烟,自种桑麻老洞天。绿竹横溪鸡犬静,不知门外汉山川。
-
师道
古诗《师道》宋·潘兴嗣,师道久不振,小儒咸自私。破崖求圭角,务出己新奇。恻恻去圣远,六经秦火隳。不有传授学,涉猎安所为。汉儒守一经,学者如云随。承习虽未尽,模法有根...
-
过濂溪
古诗《过濂溪》宋·潘兴嗣,鳞鳞负郭田,渐次郊原口。其中得清旷,贵结林泉友。一溪东南来,潋滟翠波走。清响动灵粹,寒光生户牖。峨峨双剑峰,隐隐插牛斗。疏云互明晦,岚翠相妍...
-
逍遥亭
古诗《逍遥亭》宋·潘兴嗣,作亭名逍遥,此理诚不虚。宽于一天下,原宪惟桑枢。况我卜清旷,风雨庇有馀。方池容潋滟,小径足萦迂。花木颇窈窕,松筠亦扶疏。鸣蛙送鼓吹,好鸟来笙...
-
滕王阁春日晚眺
古诗《滕王阁春日晚眺》宋·潘兴嗣,重叠西屏对面开,巍城穹阁信雄哉。眼中孤鹜云边没,望里长江槛外来。蛱蝶图成春未晚,柘枝筵动客多才。休论今古兴亡事,时倒金樽醉一回。