-
五苦诗五首·其二·老苦
古诗《五苦诗五首·其二·老苦》南北朝·释亡名,少日欣日益,老至苦年侵。红颜既罢艳,白发宁久吟。阶庭唯仰杖,朝府不胜簪。甘肥与妖丽,徒有壮时心。
-
五苦诗五首·其四·死苦
古诗《五苦诗五首·其四·死苦》南北朝·释亡名,可惜凌云气,忽随朝露终。长辞白日下,独入黄泉中。池台既已没,坟陇向应空。唯当松柏里,千年恒劲风。
-
五苦诗五首·其三·病苦
古诗《五苦诗五首·其三·病苦》南北朝·释亡名,拔剑平四海,横戈却万夫。一朝床枕上,回转仰人扶。壮色随肌减,呻吟与痛俱。绮罗虽满目,愁眉独向隅。
-
五盛阴诗
古诗《五盛阴诗》南北朝·释亡名,先去非长别,后来非久亲。新坟将旧冢,相次似鱼鳞。茂陵谁辨汉,骊山讵识秦。千年与昨日,一种并成尘。定知今世土,还是昔时人。焉能取他骨,复持埋我...
-
五苦诗五首·其五·爱离
古诗《五苦诗五首·其五·爱离》南北朝·释亡名,谁忍心中爱,分为别后思。几时相握手,呜噎不能辞。虽言万里隔,犹有望还期。如何九泉下,更无相见时。
-
五苦诗五首·其一·生苦
古诗《五苦诗五首·其一·生苦》南北朝·释亡名,可患身为患,生将忧共生。心神恒独苦,宠辱横相惊。朝光非久照,夜独几时明。终成一聚土,强觅千年名。