竹子
-
咏竹
古诗《咏竹》南北朝·刘孝先,竹生荒野外,梢云耸百寻。无人赏高节,徒自抱贞心。耻染湘妃泪,羞入上宫琴。谁能制长笛,当为吐龙吟。
-
咏檐前竹
古诗《咏檐前竹》南北朝·沈约,萌开箨已垂,结叶始成枝。繁荫上蓊茸,促节下离离。风动露滴沥,月照影参差。得生君户牖,不愿夹华池。
-
石竹咏
古诗《石竹咏》唐·王绩,萋萋结绿枝,晔晔垂朱英。常恐零露降,不得全其生。叹息聊自思,此生岂我情。昔我未生时,谁者令我萌。弃置勿重陈,委化何足惊。
-
庭竹
古诗《庭竹》唐·刘禹锡,露涤铅粉节,风摇青玉枝。依依似君子,无地不相宜。
-
题李次云窗竹
古诗《题李次云窗竹》唐·白居易,不用裁为鸣凤管,不须截作钓鱼竿。千花百草凋零后,留向纷纷雪里看。
-
与东方左史虬修竹篇
古诗《与东方左史虬修竹篇》唐·陈子昂,龙种生南岳,孤翠郁亭亭。峰岭上崇崒,烟雨下微冥。夜闻鼯鼠叫,昼聒泉壑声。春风正淡荡,白露已清泠。哀响激金奏,密色滋玉英。岁寒霜雪苦,含彩独青...
-
巽公院五咏·苦竹桥
古诗《巽公院五咏·苦竹桥》唐·柳宗元,危桥属幽径,缭绕穿疏林。迸箨分苦节,轻筠抱虚心。俯瞰涓涓流,仰聆萧萧吟。差池下烟日,嘲哳鸣山禽。谅无要津用,栖息有馀阴。
-
竹
古诗《竹》唐·李贺,入水文光动,抽空绿影春。露华生笋径,苔色拂霜根。织可承香汗,裁堪钓锦鳞。三梁曾入用,一节奉王孙。
-
洗然弟竹亭
古诗《洗然弟竹亭》唐·孟浩然,吾与二三子,平生结交深。俱怀鸿鹄志,昔有鶺鴒心。逸气假毫翰,清风在竹林。达是酒中趣,琴上偶然音。
-
咏院中丛竹
古诗《咏院中丛竹》唐·吕太一,擢擢当轩竹,青青重岁寒。心贞徒见赏,箨小未成竿。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
与舍弟华藏院忞君亭咏竹
古诗《与舍弟华藏院忞君亭咏竹》宋·王安石,一径森然四座凉,残阴余韵去何长。人怜直节生来瘦,自许高材老更刚。会与蒿藜同雨露,终随松柏到冰霜。烦君惜取根株在,欲乞伶伦学凤凰。
-
东湖新竹
古诗《东湖新竹》宋·陆游,插棘编篱谨护持, 养成寒碧映涟漪。清风掠地秋先到, 赤日行天午不知。解箨时闻声簌簌,放梢初见叶离离。官闲我欲频来此, 枕簟仍教到处随。