牡丹
-
牡丹
古诗《牡丹》唐·皮日休,落尽残红始吐芳,佳名唤作百花王。竞夸天下无双艳,独立人间第一香。
-
赏牡丹
古诗《赏牡丹》唐·刘禹锡,庭前芍药妖无格,池上芙蕖净少情。唯有牡丹真国色,花开时节动京城。
-
牡丹
古诗《牡丹》唐·徐凝,何人不爱牡丹花,占断城中好物华。疑是洛川神女作,千娇万态破朝霞。
-
惜牡丹花二首·其一
古诗《惜牡丹花二首·其一》唐·白居易,惆怅阶前红牡丹,晚来唯有两枝残。明朝风起应吹尽,夜惜衰红把火看。
-
牡丹
古诗《牡丹》唐·薛涛,去春零落暮春时,泪湿红笺怨别离。常恐便同巫峡散,因何重有武陵期?传情每向馨香得,不语还应彼此知。只欲栏边安枕席,夜深闲共说相思。
-
惜牡丹花二首·其二
古诗《惜牡丹花二首·其二》唐·白居易,寂寞萎红低向雨,离披破艳散随风。晴明落地犹惆怅,何况飘零泥土中。
-
牡丹
古诗《牡丹》唐·韩琮,桃时杏日不争浓,叶帐成阴始放红。晓艳远分金掌露,暮香深惹玉堂风。名移兰杜千年后,贵擅笙歌百醉中。如梦如仙忽零落,暮霞何处绿屏空。
-
红牡丹
古诗《红牡丹》唐·王维,绿艳闲且静,红衣浅复深。花心愁欲断,春色岂知心。
-
牡丹
古诗《牡丹》唐·李商隐,锦帏初卷卫夫人,绣被犹堆越鄂君。垂手乱翻雕玉佩,折腰争舞郁金裙。石家蜡烛何曾剪,荀令香炉可待熏。我是梦中传彩笔,欲书花叶寄朝云。
-
牡丹种曲
古诗《牡丹种曲》唐·李贺,莲枝未长秦蘅老,走马驮金斸春草。水灌香泥却月盘,一夜绿房迎白晓。美人醉语园中烟,晚华已散蝶又阑。梁王老去罗衣在,拂袖风吹蜀国弦。归霞帔拖蜀帐...
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
赏牡丹
古诗《赏牡丹》唐·王建,此花名价别,开艳益皇都。香遍苓菱死,红烧踯躅枯。软光笼细脉,妖色暖鲜肤。满蕊攒金粉,含棱缕绛苏。好和薰御服,堪画入宫图。晚态愁新妇,残妆望病...
-
牡丹诗
古诗《牡丹诗》唐·李正封,国色朝酣酒,天香夜染衣。丹景春醉容,明月问归期。
-
裴给事宅白牡丹
古诗《裴给事宅白牡丹》唐·卢纶,长安豪贵惜春残,争玩街西紫牡丹。别有玉盘承露冷,无人起就月中看。
-
题所赁宅牡丹花
古诗《题所赁宅牡丹花》唐·王建,赁宅得花饶,初开恐是妖。粉光深紫腻,肉色退红娇。且愿风留著,惟愁日炙燋。可怜零落蕊,收取作香烧。
-
杭州开元寺牡丹
古诗《杭州开元寺牡丹》唐·张祜,浓艳初开小药栏,人人惆怅出长安。风流却是钱塘寺,不踏红尘见牡丹。
-
思黯南墅赏牡丹
古诗《思黯南墅赏牡丹》唐·刘禹锡,偶然相遇人间世,合在增城阿姥家。有此倾城好颜色,天教晚发赛诸花。
-
卖残牡丹
古诗《卖残牡丹》唐·鱼玄机,临风兴叹落花频,芳意潜消又一春。应为价高人不问,却缘香甚蝶难亲。红英只称生宫里,翠叶那堪染路尘。及至移根上林苑,王孙方恨买无因。
-
戏题阶前芍药
古诗《戏题阶前芍药》唐·柳宗元,凡卉与时谢,妍华丽兹晨。欹红醉浓露,窈窕留馀春。孤赏白日暮,暄风动摇频。夜窗蔼芳气,幽卧知相亲。愿致溱洧赠,悠悠南国人。
-
牡丹
古诗《牡丹》宋·陈与义,一自胡尘入汉关,十年伊洛路漫漫。青墩溪畔龙钟客,独立东风看牡丹。
-
减字木兰花·花
古诗《减字木兰花·花》宋·苏轼,玉房金蕊,宜在玉人纤手里。淡月朦胧,更有微微弄袖风。温香熟美,醉慢云鬟垂两耳。多谢春工,不是花红是玉红。