潘玙的代表作
移种菖蒲
谁剪苍龙髯,种之水边石。不与草争春,四时挺幽碧。余心具静观,而爱此正色。一朝移香根,古瓷手亲植。疏之以泠风,沐之以甘泽。得此伴闲身,凡花何足惜。呼童汛净室,寘彼芝兰侧。如参物外人,利名念俱释。如亲诗中...
春花吟
春未来时花未觉,春欲去时花又落。莫言世事无始终,春亦于花太情薄。我今问花并问春,司花司春者何人。空中髣髴有神语,此当问之于大钧。不如再作问钧赋,赋成直上天门去。扣天乞与花长春,免使花飞怨春暮。
湖居
旋营小屋并湖滨,最喜闲身叶样轻。俗子过门令我病,好山到眼觉心清。新开白地多栽竹,怕惹红尘少入城。鱼鸟忘机自飞泳,酒边尽可助吟情。
捲帘
捲帘迎霁色,双鹊噪庭柯。时节清明过,园林绿荫多。拂鸾挥画扇,织翠试轻罗。欲困思煎茗,敲门有客过。
送朱静佳簿君归
武夷山下路,此去几时程。检历冬将暮,驱车月正明。客边聊话别,吟里莫寒盟。只怕除书到,中途趣入京。
梅花二首·其二
冰玉丰姿夐绝尘,山林谁伴岁寒盟。腊前有雪曾相约,天下无花似此清。不待春风施造化,只嫌晚角说平生。月香水影吾家事,却被诗人掠美名。
嘲杜鹃
把握年光属大钧,花开花落不由春。杜鹃若是知机早,归去何须苦劝人。
休倚楼
碧天如水片云收,雁雁西风字字秋。江上有楼休独倚,夕阳衰草几多愁。
送郑渭滨归里
十年学道客长安,鍊得丹成返故山。剩带锦囊诗料去,肯嫌黄叶路程寒。梅边月照人千里,竹下云封屋两间。此后旦评声价重,不将旧日阿蒙看。
书寓居壁
家枕官河住,楼闲春已深。水风清燕语,帘日碎桐阴。煮茗降书困,焚香启道心。浮云轻富贵,城市即山林。
- 查看全部作品