释守珣的代表作
颂古四十首·其二十五
孰云天地与同根,事角争如理见亲。一槛庭花浑己物,满天风月与谁论。堪笑南泉老作,犹来因语识人。可怜陆亘大夫,对面埋没家珍。
颂古四十首·其十八
要得狸奴觌面酬,浑如钳口锁咽喉。一刀两段从公断,直得悲风动地愁。
颂古四十首·其三十二
残羹馊饭,无处安著。换手搥胸,劈头盖却。两个无孔铁槌,一样无绳自缚。
颂古四十首·其二十四
连天野火了无涯,起处犹来辨作家。眼里瞳人双翳尽,面前遍界绝空华。道吾老,也堪誇。汲水僧归林下寺,待船人立渡头沙。
颂古四十首·其三十九
泥水未分红菡萏,雨馀先透碧波香。千般意路终难会,一著归根便厮当。
颂古四十首·其二十二
老倒丹霞烧木佛,院主眉须刚突出。罪过从来作底当,谁道千虚不博实。
颂古四十首·其三
涅槃一路同来往,寸步宁亏达本乡。鹙子黠儿轻借便,由如哑子吃生姜。月上女,太无良,不涂红粉自风光。金锁玄关留不住,百尺竿头信脚行。
颂古四十首·其九
老大不堪用,约去了还来。伸脚缩脚里,贪程启快哉。有娘生面无爷姓,趁得昙华五叶开。
颂古四十首·其十六
野鸭群飞势莫留,瞥然一过已高秋。和声搊著平生痛,短绠毋劳系鼻头。
颂古四十首·其六
难兄难弟问来端,百衲金襕递代传。弟应兄呼成底事,免认刹竿头指天。
- 查看全部作品