释咸静的代表作
颂古四首·其一·勘婆二
婆子只知指路,鸡犬被人偷去。直待赵州勘了,这回紧闭门户。
拟寒山自述·其十
一曲乐升平,非关啰哩棱。山河俱属宋,云水且饶僧。时击松风磬,长然涧月灯。愿王似南岳,万世碧层层。
拟寒山自述·其九
莫笑我自述,粗言无义理。岂为骋文辞,因笔写其志。百年呼吸间,何用苦较计。劝汝莫痴毒,无常忽忽至。
拟寒山自述·其三
行时唯信脚,到处便为家。午饭随粗细,三衣乱掩遮。空名耳里水,微利眼中砂。一觉黄昏睡,金鸟出■涯。
拟寒山自述·其四
目述自高吟,自高非倨傲。高怀肯随动,幽鸟徒轻噪。无水定无源,有烟必有灶。天堂并地狱,自作还自报。
临终偈
弄罢影戏,七十一载。更问如何,回来别赛。
十二时·其十二
人定亥,念念无常刹那快。回光省取不迁心,坐照十虚谁对待。
十二时·其十
日入酉,残霞返照门前柳。无声一曲牧童归,背跨牛儿师子吼。
颂古四首·犀牛扇
扇上犀牛从古画,索来既破要元牛。纵教戴子重描出,不是当时那一头。
偈二首·其二
匣中宝剑,袖里金锤。时节既彰,莫辞拈出。击开关锁,斩断葛藤。令他跳出生死门,惊过荆棘路。人人似生师子,个个如活大虫。休教著布过他州,直待还乡衣昼锦。
- 查看全部作品