邵棠的代表作
春山雨中闻笛
馀寒欺酒不成醺,转觉供诗景物新。箬笠带归山路雨,竹箫吹老陇梅春。田君泉石闲招隐,颜子箪瓢自食贫。莫诧柴门回俗驾,东风不受庾公尘。
道经柘溪静林寺
青山万叠倚晴空,中有招提一径通。衲子不关尘世事,黄花红叶共秋风。
隐居
结屋水云村,车尘不及门。坼花春有力,度砌月无痕。墨带新题湿,醪因旋漉浑。纷纷名利客,谁解悟孤豚。
江皋见菊
往事东随縠水流,诗人虚负一番秋。黄花不入渊明兴,流落西风古渡头。
湖山把菊
少时欢笑已无缘,只有清闲守暮年。目断遥山青不了,手挼黄菊兴悠然。兰芽春暖供吟佩,芦叶秋深隐钓船。个里生涯元自好,莫教姓字达凌烟。
苕溪道中
上苑啼莺春事休,吴中山水暂淹留。黄梅时候千门雨,老麦郊墟一望秋。村熟香醪清入脭,庭存脩竹旧封侯。数声牛笛长亭暮,试把羁情问马周。
闲居
脩林阙处见溪山,地隔嚣尘居易安。起早多因啼鸟唤,惜春细数落花看。世无机事鸥盟在,门掩滩声鹤梦阑。政坐清幽闻牧笛,一声吹断碧云寒。
梅
破荒风信到花英,标格孤高画不成。万古色专天下白,一生香在雪中清。罗浮松月关幽兴,野路梨云散晓情。我欲重来竟题墨,莫教吹动玉箫声。
赠山庵高士
山带寒流无俗声,通樵一径锁清阴。幽人饱卧西风里,并午醒来黄叶深。
闻笛
蓑笠相从老故丘,断桥流水护深幽。竹箫吹落黄昏月,诗与梅花一例愁。
- 查看全部作品