刘泾的代表作
青城山
拔地山争秀,藏天谷受虚。云开西蜀后,木老避秦初。
石洞门·其一
密竹流泉不居热,洞门深沉风雨歇。洗出清明快活天,醉弄江南谢家月。
登麻姑山·其一
溪行爱宛转,石坐怜皴苍。白云起目前,如鹤两翼张。蜕我衣上尘,驾之以翱翔。欲揽恍不接,身在意飘扬。
溪雨亭
尘土孤城空自忙,不知精舍早秋凉。林间曲折磬三里,天上金光月满堂。净饭打鱼刳老木,寒灰添火爇明香。鹁鸠山脚溪声好,流入人间雨意长。
石洞门·其二
未逢仙手破天荒,我得披云第一章。它日爱奇思谢客,却须因事忆刘郎。
和米元章龙真行
秦火荡焚天地赤,孔堂坏后无馀壁。不知科斗六书文,化作龙蛇二王迹。集贤他日作仙久,官姓篆章存历历。自怜黄眼未亲逢,一段因依徒夺魄。元章挥洒早惊动,秘箧墨皇曾敬识。孤标未要后生知,劣许下官论莫逆。好奇举世...
天王寺
金碧为家定化城,书床南偃略相迎。人间蝶梦正深黑,天上木鱼初发明。半里好风招隐士,一枝枯竹助闲行。已惭怀绂无高致,可更标门著姓名。
登麻姑山·其二
石鼓埋入地,荆璧飞上天。呜呼鲁公碑,风雨三百年。爱字不爱石,磨灭安得传。不敢手触之,谓是甘棠篇。
题笼空岩
苍崖如堂水如布,桥危如绳石如锯。不有樵夫踏破云,世间可复知深处。
仙都山
石城云屋抱浮丘,正是真人旧括州。会掷仙图争少胜,不知身到洞天游。
- 查看全部作品