苏拯的代表作
西施
吴王从骄佚,天产西施出。岂徒伐一人,所希救群物。良由上天意,恶盈戒奢侈。不独破吴国,不独生越水。在周名褒姒,在纣名妲己。变化本多涂,生杀亦如此。君王政不修,立地生西子。
药草
天子恤疲瘵,坤灵奉其职。年年济世功,贵贱相兼植。因产众草中,所希采者识。一枝当若神,千金亦何直。生草不生药,无以彰土德。生药不生草,无以彰奇特。国忠在臣贤,民患凭药力。灵草犹如此,贤人岂多得。
邹律
邹律暖燕谷,青史徒编录。人心不变迁,空吹闲草木。世患有三惑,尔律莫能抑。边苦有长征,尔律莫能息。斯术未济时,斯律亦何益。争如至公一开口,吹起贤良霸邦国。
山中道者
筇杖六尺许,坐石流泉所。举头看古松,似对仙鹤语。是时天气清,四迥无尘侣。顾我笑相迎,知有丹砂异。
金谷园
积金累作山,山高小于址。栽花比绿珠,花落还相似。徒有敌国富,不能买东市。徒有绝世容,不能楼上死。只此上高楼,何如在平地。
经鹤台
筑台非谓贤,独聚乘轩鹤。六马不能驭,九皋欲何托。一旦敌兵来,万民同陨濩。如何警露禽,不似衔环雀。一物欲误时,众类皆成恶。至今台基上,飞鸟不至泊。
猎犬行
猎犬未成行,狐兔无奈何。猎犬今盈群,狐兔依旧多。自尔初跳跃,人言多拿躩。常指天外狼,立可口中嚼。骨长毛衣重,烧残烟草薄。狡兔何曾擒,时把家鸡捉。食尽者饭翻,增养者恶壮。可嗟猎犬壮复壮,不堪兔绝良弓丧。
蜘蛛谕
春蚕吐出丝,济世功不绝。蜘蛛吐出丝,飞虫成聚血。蚕丝何专利,尔丝何专孽。映日张网罗,遮天亦何别。傥居要地门,害物可堪说。网成虽福己,网败还祸尔。小人与君子,利害一如此。
织妇女
伊余尽少女,一种饰螓首。徒能事机杼,与之作歌舞。歌舞片时间,黄金翻袖取。只看舞者乐,岂念织者苦。感此尝忆古人言,一妇不织天下寒。
断火谣
谁谓之推贤,于世何功果。绝尔晋侯交,禁我唐虞火。国闭檀榆烟,大礼成隳堕。暗室枯槁饭,冷面相看坐。阳升既非佑,阴伏若为佐。焉冻群生腹,将止天下祸。但究冤滥刑,天道无不可。鄙哉前朝翊赞臣,吁谟之规何琐琐。
- 查看全部作品