-
春日
古诗《春日》唐·温庭筠,问君何所思,迢递艳阳时。门静人归晚,墙高蝶过迟。一双青琐燕,千万绿杨丝。屏上吴山远,楼中朔管悲。宝书无寄处,香毂有来期。草色将林彩,相添入黛...
-
赠袁司录
古诗《赠袁司录》唐·温庭筠,一朝辞满有心期,花发杨园雪压枝。刘尹故人谙往事,谢郎诸弟得新知。金钗醉就胡姬画,玉管闲留洛客吹。记得襄阳耆旧语,不堪风景岘山碑。
-
寄清源寺僧
古诗《寄清源寺僧》唐·温庭筠,石路无尘竹径开,昔年曾伴戴颙来。窗间半偈闻钟后,松下残棋送客回。帘向玉峰藏夜雪,砌因蓝水长秋苔。白莲社裹如相问,为说游人是姓雷。
-
经西坞偶题
古诗《经西坞偶题》唐·温庭筠,摇摇弱柳黄鹂啼,芳草无情人自迷。日影明灭金色鲤,杏花唼喋青头鸡。微红柰蒂惹蜂粉,洁白芹芽穿燕泥。借问含嚬向何事,昔年曾到武陵溪。
-
春日偶作
古诗《春日偶作》唐·温庭筠,西园一曲艳阳歌,扰扰车尘负薜萝。自欲放怀犹未得,不知经世竟如何?夜闻猛雨判花尽,寒恋重衾觉梦多。钓渚别来应更好,春风还为起微波。
-
菩萨蛮·玉纤弹处真珠落
古诗《菩萨蛮·玉纤弹处真珠落》唐·温庭筠,玉纤弹处真珠落,流多暗湿铅华薄。春露浥朝华,秋波浸晚霞。风流心上物,本为风流出。看取薄情人,罗衣无此痕。
-
长安春晚二首
古诗《长安春晚二首》唐·温庭筠,【其一】曲江春半日迟迟,正是王孙怅望时。杏花落尽不归去,江上东风吹柳丝。【其二】四方无事太平年,万象鲜明禁火前。九重细雨惹春色,轻染龙池杨柳...
-
嘲春风
古诗《嘲春风》唐·温庭筠,春风何处好,别殿饶芳草。苒袅转鸾旗,萎蕤吹雉葆。扬芳历九门,澹荡入兰荪。争奈白团扇,时时偷主恩。
-
杨柳八首·其八
古诗《杨柳八首·其八》唐·温庭筠,织锦机边莺语频,停梭垂泪忆征人。塞门三月犹萧索,纵有垂杨未觉春。
-
伤温德彝
古诗《伤温德彝》唐·温庭筠,昔年戎虏犯榆关,一败龙城匹马还。侯印不闻封李广,他人丘垄似天山。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
寒食前有怀
古诗《寒食前有怀》唐·温庭筠,万物鲜华雨乍晴,春寒寂历近清明。残芳荏苒双飞蝶,晓睡朦胧百啭莺。旧侣不归成独酌,故园虽在有谁耕。悠然更起严滩恨,一宿东风蕙草生。
-
河传·江畔
古诗《河传·江畔》唐·温庭筠,江畔,相唤。晓妆鲜,仙景个女采莲。请君莫向那岸边,少年,好花新满船。红袖摇曳逐风软,垂玉腕,肠向柳丝断。浦南归,浦北归,莫知,晚来人已稀。
-
菩萨蛮·雨晴夜合玲珑日
古诗《菩萨蛮·雨晴夜合玲珑日》唐·温庭筠,雨晴夜合玲珑日,万枝香袅红丝拂。闲梦忆金堂,满庭萱草长。绣帘垂籙簌,眉黛远山绿。春水渡溪桥,凭阑魂欲消。
-
菩萨蛮·牡丹花谢莺声歇
古诗《菩萨蛮·牡丹花谢莺声歇》唐·温庭筠,牡丹花谢莺声歇,绿杨满院中庭月。相忆梦难成,背窗灯半明。翠钿金压脸,寂寞香闺掩。人远泪阑干,燕飞春又残。
-
送渤海王子归本国
古诗《送渤海王子归本国》唐·温庭筠,疆理虽重海,车书本一家。盛勋归旧国,佳句在中华。定界分秋涨,开帆到曙霞。九门风月好,回首是天涯。
-
题李处士幽居
古诗《题李处士幽居》唐·温庭筠,水玉簪头白角巾,瑶琴寂历拂轻尘。
-
春日野行
古诗《春日野行》唐·温庭筠,雨涨西塘金堤斜,碧草芊芊晴吐芽。野岸明媚山芍药,水田叫噪官虾蟆。镜中有浪动菱蔓,陌上无风飘柳花。何事轻桡句溪客,绿萍方好不归家。
-
题磁岭海棠花
古诗《题磁岭海棠花》唐·温庭筠,幽态竟谁赏,岁华空与期。岛回香尽处,泉照艳浓时。蜀彩淡摇曳,吴妆低怨思。王孙又谁恨,惆怅下山迟。
-
咏山鸡
古诗《咏山鸡》唐·温庭筠,万壑动晴景,山禽凌翠微。绣翎翻草去,红觜啄花归。巢暖碧云色,影孤清镜辉。不知春树伴,何处又分飞。
-
春日将欲东归寄新及第苗绅先辈
古诗《春日将欲东归寄新及第苗绅先辈》唐·温庭筠,几年辛苦与君同,得丧悲欢尽是空。犹喜故人先折桂,自怜羁客尚飘蓬。三春月照千山道,十日花开一夜风。知有杏园无路入,马前惆怅满枝红。