-
颂古
古诗《颂古》宋·释云,大隐居廛,小隐居山。各得其所,随分安閒。何必更来论出入,人生在处有馀欢。
-
颂古八首·其六
古诗《颂古八首·其六》宋·释云,家人卦变作明夷,爻象分明不待推。无动无谋终吉庆,有求有用即迍危。
-
颂古八首·其五
古诗《颂古八首·其五》宋·释云,独唱清新拍不同,寥寥千古意无穷。拟开眼向声前听,早被风吹别调中。
-
偈颂二十九首·其二十六
古诗《偈颂二十九首·其二十六》宋·释云,春色融和,群芳竞拆。水绿山青,桃红李白。不是时节因缘,亦非向上奇特。恁么也不得,不恁么也不得。此时若不究根源,直待当来问弥勒。
-
偈颂二十九首·其十一
古诗《偈颂二十九首·其十一》宋·释云,参禅人,多逐妄,不用起模仍画样。春风吹绽桃李花,淡烟疏雨笼青嶂。
-
偈颂二十九首·其一
古诗《偈颂二十九首·其一》宋·释云,丹霞烧木佛,院主眉须落。官里有明条,许人私结约。傝?杜禅和,识情争卜度。休卜度,万里辽天飞一鹗。
-
偈颂二十九首·其十
古诗《偈颂二十九首·其十》宋·释云,虾蟆翻出阔,曲鳝草之长。门前飞八百,屋后走千张。
-
偈颂二十九首·其十五
古诗《偈颂二十九首·其十五》宋·释云,如来禅,祖师意。绝承当,只这是。破草鞋,汗臭气。热碗鸣,驴豚沸。也大奇,不思议。分明在目前,今古应无坠。佛灭二千年,比丘少惭愧。
-
偈颂二十九首·其三十
古诗《偈颂二十九首·其三十》宋·释云,人从陈州来,不得许州信。钟楼上念赞,床脚下种菜。盏子扑落地,楪子成七八片。
-
偈颂二十九首·其二十七
古诗《偈颂二十九首·其二十七》宋·释云,是非只为多开口,烦恼皆因强出头。致使韶阳要打杀,思量著甚底来由。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
送幽岩滋上人出岭
古诗《送幽岩滋上人出岭》宋·释云,诸方无说汝无闻,闻说俱无莫倒跟。才起丝毫奇特想,依前似不出雷门。
-
偈颂二十九首·其十六
古诗《偈颂二十九首·其十六》宋·释云,嗟见世间人,永劫堕迷津。不省这个意,修行徒苦辛。
-
偈颂二十九首·其二十一
古诗《偈颂二十九首·其二十一》宋·释云,佛是尘,法是尘,区区驰觅谩劳神。向道莫行山下路,果然猿叫断肠声。
-
颂古八首·其七
古诗《颂古八首·其七》宋·释云,缩头只可藏山谷,出得山来却不堪。若谓利生开佛见,这般恶口不如缄。
-
颂古八首·其四
古诗《颂古八首·其四》宋·释云,白云绽处见明月,黄叶落时闻捣衣。劝君休去便休去,欲觅了时无了时。
-
偈颂二十九首·其二十五
古诗《偈颂二十九首·其二十五》宋·释云,大尽三十日,小尽二十九。昨夜送穷年,今朝贺岁首。时节有变更,佛法无新旧。既是个中人,不惜娘生口。坐对春风唱鹧鸪,嘉声不落威音后。
-
偈颂二十九首·其十七
古诗《偈颂二十九首·其十七》宋·释云,云门普,风穴瞎。三门外金刚,冷地里笑杀。
-
颂古八首·其一
古诗《颂古八首·其一》宋·释云,一片银蟾挂碧天,清光冷照凤楼前。九重玉户深深闭,争见扶疏桂影圆。
-
偈颂二十九首·其二十四
古诗《偈颂二十九首·其二十四》宋·释云,了了了时无可了,玄玄玄处亦须呵。贪生逐日区区去,唤不回头争奈何。
-
偈颂二十九首·其十三
古诗《偈颂二十九首·其十三》宋·释云,支提佛法无多子,何必胡僧劝举扬。好对春风二三月,鹧鸪啼处百花香。