宋代
〔宋代〕释法恭
古诗《偈四首·其一》宋·释法恭,春风杨柳眉,春禽弄百舌。一片祖师心,两处俱漏泄。不动步还家,习漏顿消灭。暗投玉线芒,晓贯金针穴。深固实幽远,无人孰辨别。惭愧可怜生,头头皆合...
古诗《偈四首·其三》宋·释法恭,见得彻,用时亲,相逢尽是个中人。望空雨宝休誇富,无地容锥未是贫。踏著秤磓硬似铁,八两元来是半斤。