冬至
-
邯郸冬至夜思家
古诗《邯郸冬至夜思家》唐·白居易,邯郸驿里逢冬至,抱膝灯前影伴身。想得家中夜深坐,还应说着远行人。
-
冬至
古诗《冬至》唐·杜甫,年年至日长为客,忽忽穷愁泥杀人。江上形容吾独老,天边风俗自相亲。杖藜雪后临丹壑,鸣玉朝来散紫宸。心折此时无一寸,路迷何处见三秦。
-
冬至宿杨梅馆
古诗《冬至宿杨梅馆》唐·白居易,十一月中长至夜,三千里外远行人。若为独宿杨梅馆,冷枕单床一病身。
-
冬至日遇京使发寄舍弟
古诗《冬至日遇京使发寄舍弟》唐·杜牧,远信初凭双鲤去,他乡正遇一阳生。尊前岂解愁家国,辇下唯能忆弟兄。旅馆夜忧姜被冷,暮江寒觉晏裘轻。竹门风过还惆怅,疑是松窗雪打声。
-
小至
古诗《小至》唐·杜甫,天时人事日相催,冬至阳生春又来。刺绣五纹添弱线,吹葭六琯动浮灰。岸容待腊将舒柳,山意冲寒欲放梅。云物不殊乡国异,教儿且覆掌中杯。
-
冬至夜怀湘灵
古诗《冬至夜怀湘灵》唐·白居易,艳质无由见,寒衾不可亲。何堪最长夜,俱作独眠人。
-
冬至夜作
古诗《冬至夜作》唐·韩偓,中宵忽见动葭灰,料得南枝有早梅。四野便应枯草绿,九重先觉冻云开。阴冰莫向河源塞,阳气今从地底回。不道惨舒无定分,却忧蚊响又成雷。
-
至后
古诗《至后》唐·杜甫,冬至至后日初长,远在剑南思洛阳。青袍白马有何意,金谷铜驼非故乡。梅花欲开不自觉,棣萼一别永相望。愁极本凭诗遣兴,诗成吟咏转凄凉。
-
冬至夜
古诗《冬至夜》唐·白居易,老去襟怀常濩落,病来须鬓转苍浪。心灰不及炉中火,鬓雪多于砌下霜。三峡南宾城最远,一年冬至夜偏长。今宵始觉房栊冷,坐索寒衣托孟光。
-
小岁日对酒吟钱湖州所寄诗
古诗《小岁日对酒吟钱湖州所寄诗》唐·白居易,独酌无多兴,闲吟有所思。一杯新岁酒,两句故人诗。杨柳初黄日,髭须半白时。蹉跎春气味,彼此老心知。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
冬至夜寄京师诸弟兼怀崔都水
古诗《冬至夜寄京师诸弟兼怀崔都水》唐·韦应物,理郡无异政,所忧在素餐。徒令去京国,羁旅当岁寒。子月生一气,阳景极南端。已怀时节感,更抱别离酸。私燕席云罢,还斋夜方阑。邃幕沈空宇,孤灯照床...
-
铜仪
古诗《铜仪》唐·韦庄,铜仪一夜变葭灰,暖律还吹岭上梅。已喜汉官今再睹,更惊尧历又重开。窗中远岫青如黛,门外长江绿似苔。谁念闭关张仲蔚,满庭春雨长蒿莱。
-
西江月·丙午冬至
古诗《西江月·丙午冬至》宋·吴文英,添线绣床人倦,翻香罗幕烟斜。五更箫鼓贵人家。门外晓寒嘶马。帽压半檐朝雪,镜开千靥春霞。小帘沽酒看梅花。梦到林逋山下。
-
冬至日独游吉祥寺
古诗《冬至日独游吉祥寺》宋·苏轼,井底微阳回未回,萧萧寒雨湿枯荄。何人更似苏夫子,不是花时肯独来。
-
冬至吟
古诗《冬至吟》宋·邵雍,何者谓之几,天根理极微。今年初尽处,明日未来时。此际易得意,其间难下辞。人能知此意,何事不能知。
-
西江月·冬至一阳初动
古诗《西江月·冬至一阳初动》宋·张抡,冬至一阳初动,鼎炉光满帘帏。五行造化太幽微。颠倒难穷妙理。遇此急须进火,速修犹恐迟迟。茫茫何处问天机。要悟须凭师指。
-
冬至感怀
古诗《冬至感怀》宋·梅尧臣,衔泣想慈颜,感物哀不平。自古九泉死,靡随新阳生。禀命异草木,彼将羡勾萌。人实嗣其世,一衰复一荣。
-
辛酉冬至
古诗《辛酉冬至》宋·陆游,今日日南至,吾门方寂然。家贫轻过节,身老怯增年。毕祭皆扶拜,分盘独早眠。惟应探春梦,已绕镜湖边。
-
满江红·冬至
古诗《满江红·冬至》宋·范成大,寒谷春生,熏叶气、玉筒吹谷。新阳后、便占新岁,吉云清穆。休把心情关药裹,但逢节序添诗轴。笑强颜、风物岂非痴,终非俗。清昼永,佳眠熟。门外事,...
-
冬至吟
古诗《冬至吟》宋·邵雍,冬至子之半,天心无改移。一阳初起处,万物未生时。玄酒味方淡,大音声正希。此言如不信,更请问庖羲。