-
偈颂二十九首·其二十六
古诗《偈颂二十九首·其二十六》宋·释清了,世尊有密语,古渡春残。迦叶不覆藏,落花流水。见闻觉知绝,四维上下通。玉凤舞中霄,金轮舒半夜。
-
偈颂十首·其九
古诗《偈颂十首·其九》宋·释清了,鸟道通身去,迢迢劫外参。随流忘朕兆,痴兀未曾闲。瞬视成途辙,扬眉落二三。只应无见顶,子夜白云漫。
-
偈颂十首·其二
古诗《偈颂十首·其二》宋·释清了,湛寂凝然透,孤明彻底空。秋风生古韵,晓月上寒松。量外千差泯,机前六用通。应缘成底事,毕竟不留踪。
-
偈颂十首·其三
古诗《偈颂十首·其三》宋·释清了,意句难分别,风骚格外求。提刀空四顾,驻步失全牛。落眼情尘脱,归根景象幽。万缘俱不到,佛祖莫能酬。
-
偈颂二十九首·其二
古诗《偈颂二十九首·其二》宋·释清了,傍参密旨,妙会玄宗。句在混沌前,岂涉今时路。在无舕人解语,无情者皆闻。通途消耗不分时,灵脉浩流无闲处。
-
颂古四首·其四
古诗《颂古四首·其四》宋·释清了,线道难分处,须知不是伊。牛头按尾上,岂借大阳辉。
-
偈颂二十九首·其九
古诗《偈颂二十九首·其九》宋·释清了,无功妙旨,不涉玄徽。一念潜通,全机密运。易奏高山流水曲,难传虚空夜明符。暗中灵句许谁知,化外威光须自看。不行青嶂路,争到白云根。
-
偈颂二十九首·其七
古诗《偈颂二十九首·其七》宋·释清了,虚玄及尽,见处偏枯。明湛不摇,想中渗漏。
-
偈颂二十九首·其十八
古诗《偈颂二十九首·其十八》宋·释清了,沿流无定止,真照不留踪。千峰秀处鹤难栖,万水澄时鱼自稳。樵人罢赏,钓客迷巢,古渡深云,同歌绝韵。
-
偈颂二十九首·其一
古诗《偈颂二十九首·其一》宋·释清了,不假千头说,炽然无闲歇。深密密处光彩顿生,明历历时混融皎洁。若也和身放倒,随流任真。始信百般计较不成,运用本无欠缺。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
偈
古诗《偈》宋·释清了,天晓浓霜白,依然境末分。出门无所辨,华鸟寂无闻。
-
偈颂十首·其六
古诗《偈颂十首·其六》宋·释清了,绝点纯清处,由来是半提。虚空休照镜,混沌莫妆眉。隐隐忘兼带,寥寥罢晓机。雪消寒谷暖,花笑不萌枝。
-
偈颂十首·其四
古诗《偈颂十首·其四》宋·释清了,彻澄无凝碍,情尘迥脱然。全机忘照外,一句未分前。枯木云笼透,寒潭月夜圆。回头开正眼,芳草破春烟。
-
偈颂二十九首·其二十
古诗《偈颂二十九首·其二十》宋·释清了,机回明位,妙尽转身。一梦青山,满船白月。子夜云收碧汉,中秋露混银河。芦花深处蓦相逢,谈笑饮茶无处避。
-
偈颂十首·其一
古诗《偈颂十首·其一》宋·释清了,兀兀不忘机巧,灰来已得纯。虚明无间断,净妙绝疏亲。密户寒灯晓,灵花古洞春。回途赓雪韵,门里绿苔新。
-
偈颂十首·其五
古诗《偈颂十首·其五》宋·释清了,只么堆堆地,常光密露时。玄途明绝朕,妙体廓忘依。正去功中转,傍来晓路归。丝毫都及尽,不觉口如眉。
-
偈颂二十九首·其二十八
古诗《偈颂二十九首·其二十八》宋·释清了,虚而灵,寂而妙。明密浩然,犹落鉴照。
-
赠祥云庵主颂
古诗《赠祥云庵主颂》宋·释清了,相逢相揖眼如眉,百鸟衔花尚未归。回首春风吹梦断,旧山云散月明时。
-
偈颂十首·其八
古诗《偈颂十首·其八》宋·释清了,密密梭头事,机丝不挂时。木鸡啼晓户,石女夜生儿。已发寒灰焰,难埋古冢碑。荒郊春草绿,风暖共依依。
-
偈颂十首·其七
古诗《偈颂十首·其七》宋·释清了,不犯清波句,澄江涵一钩。棹头忘一色,功尽丧全机。密混凝流处,融通向背时。古帆风静夜,任运应高低。