-
颂古五十七首·其四十三
古诗《颂古五十七首·其四十三》宋·释道昌,趁水泛船,随泥作佛。船行佛成,水泥不物。有拄杖兮与拄杖,船中轻荡桨。无拄杖兮夺拄杖,佛面巧出相。好手芭蕉眼不开,塞壑填沟何处来。
-
颂古五十七首·其十六
古诗《颂古五十七首·其十六》宋·释道昌,天雷如鼓,云腾致雨。雨霁云收,新月一钩。至道无难,惟嫌拣择。五年分疏太隔脉,东海鲤鱼多赤梢,南山大虫有白额。
-
颂古五十七首·其三
古诗《颂古五十七首·其三》宋·释道昌,水乳不分,菽麦难辨。担带病深,改移功浅。十二时中不依倚,明见佛性有此理,浆水钱在草鞋里。
-
颂古五十七首·其五
古诗《颂古五十七首·其五》宋·释道昌,活中死眼,无作有用。方寸不移,十方独弄。巧拙不到处,盐官有出身。亲言出亲口,鸡犬闹比邻。
-
颂古四首·其四
古诗《颂古四首·其四》宋·释道昌,惯行私路,乍赴公筵。幞头脚短,腰带夸圆。不是伴郎来劝酒,误他年少觅青毡。
-
偈三首·其一
古诗《偈三首·其一》宋·释道昌,道不属知,不属不知。知是妄觉,不知是无记。若真达不疑之道,碍他铜盘不打老鼠。所以抽身入,还从屋里来。报教台凳稳,聊且劝三杯。兄呼弟唤殷勤处,...
-
颂古五十七首·其三十六
古诗《颂古五十七首·其三十六》宋·释道昌,舌头不出口,三三成九九。算到香台还,彼此落人后。
-
颂古五十七首·其十一
古诗《颂古五十七首·其十一》宋·释道昌,长沙似水洗水,老僧自倒自起。三圣特地出头,卖尽满园桃李。
-
颂古五十七首·其二十九
古诗《颂古五十七首·其二十九》宋·释道昌,说明道白,埋尘混垢。变化有由,败露不走。谁知暗里骨横抽,要在轰轰霹雳手。
-
颂古五十七首·其五十七
古诗《颂古五十七首·其五十七》宋·释道昌,绝消息处捉来,有形影中走却。只因懒问儿孙,要把襕衫反著。坐久成劳,位次已高。起时失却人天相,无限行人认白毫。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
颂古五十七首·其五十五
古诗《颂古五十七首·其五十五》宋·释道昌,针头削铁,佛面刮金。无处若有,出手便惊。
-
颂古五十七首·其五十三
古诗《颂古五十七首·其五十三》宋·释道昌,将成之山,不进一篑。老倒云门,坐而获利。钓鳌钓鲸手段高,惯曾下海涉波涛。缓放急收自得便,浮家泛宅何飘飘。
-
颂古五十七首·其四十一
古诗《颂古五十七首·其四十一》宋·释道昌,云居道何必,兴化道不必。眼若不开,梦中叫屈。