-
自遣
古诗《自遣》唐·罗隐,得即高歌失即休,多愁多恨亦悠悠。今朝有酒今朝醉,明日愁来明日愁。
-
野花
古诗《野花》唐·罗隐,万点红芳血色殷,为无名字对空山。多映戏蝶寻香住,少有行人辍棹攀。若在侯门看不足,为生江岸见如闲。结根必竟输桃李,长向春城紫陌间。
-
牡丹
古诗《牡丹》唐·罗隐,艳多烟重欲开难,红蕊当心一抹檀。公子醉归灯下见,美人朝插镜中看。当庭始觉春风贵,带雨方知国色寒。日晚更将何所似,太真无力凭栏杆。
-
雪
古诗《雪》唐·罗隐,细玉罗纹下碧霄,杜门颜巷落偏饶。巢居只恐高柯折,旅客愁闻去路遥。撅冻野蔬和粉重,埽庭松叶带酥烧。寒窗呵笔寻诗句,一片飞来纸上销。
-
筹笔驿
古诗《筹笔驿》唐·罗隐,抛掷南阳为主忧,北征东讨尽良筹。时来天地皆同力,运去英雄不自由。千里山河轻孺子,两朝冠剑恨谯周。唯余岩下多情水,犹解年年傍驿流。
-
牡丹花
古诗《牡丹花》唐·罗隐,似共东风别有因,绛罗高卷不胜春。若教解语应倾国,任是无情亦动人。芍药与君为近侍,芙蓉何处避芳尘。可怜韩令功成后,辜负秾华过此身。
-
鹦鹉
古诗《鹦鹉》唐·罗隐,莫恨雕笼翠羽残,江南地暖陇西寒。劝君不用分明语,语得分明出转难。
-
夏州胡常侍
古诗《夏州胡常侍》唐·罗隐,百尺高台勃勃州,大刀长戟汉诸侯。征鸿过尽边云阔,战马闲来塞草秋。国计已推肝胆许,家财不为子孙谋。仍闻陇蜀由多事,深喜将军未白头。
-
杏花
古诗《杏花》唐·罗隐,暖气潜催次第春,梅花已谢杏花新。半开半落闲园里,何异荣枯世上人。
-
秦望山僧院
古诗《秦望山僧院》唐·罗隐,巉巉危岫倚沧洲,闻说秦皇亦此游。霸主卷衣才二世,老僧传锡已千秋。阴崖水赖松梢直,藓壁苔侵画像愁。各是病来俱未了,莫将烦恼问汤休。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
曲江春感
古诗《曲江春感》唐·罗隐,江头日暖花又开,江东行客心悠哉。高阳酒徒半凋落,终南山色空崔嵬。圣代也知无弃物,侯门未必用非才。一船明月一竿竹,家住五湖归去来。
-
京中正月七日立春
古诗《京中正月七日立春》唐·罗隐,一二三四五六七,万木生芽是今日。远天归雁拂云飞,近水游鱼迸冰出。
-
鹭鸶
古诗《鹭鸶》唐·罗隐,斜阳澹澹柳阴阴,风袅寒丝映水深。不要向人誇素白,也知常有羡鱼心。
-
西施
古诗《西施》唐·罗隐,家国兴亡自有时,吴人何苦怨西施。西施若解倾吴国,越国亡来又是谁。
-
蜂
古诗《蜂》唐·罗隐,不论平地与山尖,无限风光尽被占。采得百花成蜜后,为谁辛苦为谁甜?
-
雪
古诗《雪》唐·罗隐,尽道丰年瑞,丰年事若何。长安有贫者,为瑞不宜多。