-
颂古四十首·其三十六
古诗《颂古四十首·其三十六》宋·释守珣,问佛唯言乾屎橛,非独抽钉兼拔楔。不是韶阳老古锥,争得亲言出亲舌。
-
颂古四十首·其九
古诗《颂古四十首·其九》宋·释守珣,老大不堪用,约去了还来。伸脚缩脚里,贪程启快哉。有娘生面无爷姓,趁得昙华五叶开。
-
颂古四十首·其七
古诗《颂古四十首·其七》宋·释守珣,展阵开旗便要赢,谁知御驾不亲征。把定锵旗收阵脚,直向熊峰不出兵。
-
偈二首·其一
古诗《偈二首·其一》宋·释守珣,?轹钻,住山斧,佛祖出头未轻与。纵使醍醐满世间,你无宝器如何取。阿呵呵,神山打罗,道吾作舞。甜甜彻蒂甜,苦瓠连根苦。
-
颂古四十首·其十二
古诗《颂古四十首·其十二》宋·释守珣,坐禅成佛心中病,作镜磨砖眼里华。一掣牢关金锁断,等闲信步便归家。马驹子,实堪誇。自从胡乱后,著处是生涯。
-
颂古四十首·其六
古诗《颂古四十首·其六》宋·释守珣,难兄难弟问来端,百衲金襕递代传。弟应兄呼成底事,免认刹竿头指天。
-
颂古四十首·其二十一
古诗《颂古四十首·其二十一》宋·释守珣,贪观天上月,失却手中桡。石臼山下路,归计转迢遥。觌面光辉日,拍手笑吾曹。
-
颂古四十首·其三十五
古诗《颂古四十首·其三十五》宋·释守珣,云门糊饼对超谈,多少禅流看不穿。若是孔门真弟子,自然知道化三千。
-
颂古四十首·其四
古诗《颂古四十首·其四》宋·释守珣,帝子游春不逐他,相邀诸姊入尸陀。死人堆里出身路,拨动烟尘见也么。灵利汉,不消多。回头踏著自家底,洞云深处旧烟萝。
-
颂古四十首·其二十六
古诗《颂古四十首·其二十六》宋·释守珣,青青庭柏指西来,赵老门风八字开。岁寒枝有深深意,谁把灵根著处栽。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
颂古四十首·其一
古诗《颂古四十首·其一》宋·释守珣,兜罗绵手指天地,绀目重瞳顾四维。七步周行浑属我,一生卖弄小孩儿。
-
颂古四十首·其十四
古诗《颂古四十首·其十四》宋·释守珣,即心是佛一家风,马祖声传四海中。灵利衲僧才一顾,娘生赋性出天聪。
-
颂古四十首·其二
古诗《颂古四十首·其二》宋·释守珣,瞿罢身心如泥,女子肝肠似铁。文殊贪寻锅子,罔明由来著楔。历观大地众生,不解闭门作活。不动干戈建太平,雨过青山如黛泼。
-
颂古四十首·其三十三
古诗《颂古四十首·其三十三》宋·释守珣,发足超方,地头亲到。遇著险峻道途,杀活杖子变豹。米仓大路平如砥,未免漆桶里著到。不搽红粉也风流,大抵还他肌骨好。
-
颂古四十首·其二十二
古诗《颂古四十首·其二十二》宋·释守珣,老倒丹霞烧木佛,院主眉须刚突出。罪过从来作底当,谁道千虚不博实。
-
颂古四十首·其三十九
古诗《颂古四十首·其三十九》宋·释守珣,泥水未分红菡萏,雨馀先透碧波香。千般意路终难会,一著归根便厮当。
-
颂古四十首·其二十
古诗《颂古四十首·其二十》宋·释守珣,红轮决定沉西去,未委魂灵往那方。踏得故乡田地稳,本来面目露堂堂。人只在,不曾亡。率陀天上非人世,须知别有好商量。
-
颂古四十首·其十七
古诗《颂古四十首·其十七》宋·释守珣,安国安家不在兵,鲁连一箭亦多情。三千剑客今何在,独许将军建太平。
-
颂古四十首·其二十三
古诗《颂古四十首·其二十三》宋·释守珣,三种佳名一个过,邀君把手上高坡。时人自没登山力,空负当年一曲歌。
-
颂古四十首·其三十
古诗《颂古四十首·其三十》宋·释守珣,无寒暑处洞山语,多少禅人迷处所。寒时向火热乘凉,一生免得避寒暑。