宋代
〔宋代〕李龙高
古诗《早梅》宋·李龙高,贾少难逃赋鵩灾,终童不载使缨回。祇须浪作争春态,留取孤芳殿后开。
古诗《艮岳》宋·李龙高,鹿衔花去綵云气,万岁山前梦已迷。萼绿仙人何许觅,断崖枯树夜乌啼。
古诗《玉堂》宋·李龙高,斗柄参旗插屋头,巡檐绕树尽风流。谁知终带山林味,不涴些儿富贵羞。
古诗《梅亭》宋·李龙高,飞甍面面枕冰霜,云抵轻纱月抵窗。莫怪能寒吟彻夕,一生无梦到沈香。
古诗《苏词》宋·李龙高,翩翩綵笔赋梅花,只忆朝云不忆家。为说坡仙休怅恨,昭君犹自弄琵琶。
古诗《乌梅》宋·李龙高,妇舌安能困董宣,曹郎那解污张翰。任君百计相熏炙,本性依然带点酸。