-
赠山友
古诗《赠山友》宋·释文珦,此地长依止,人间境亦偏。壁萝斜引蔓,崖竹倒垂鞭。野鹤通秋梦,妖狐恐夜禅。愿来相伴住,解脱世间缘。
-
忘己
古诗《忘己》宋·释文珦,身荣如美疢,身退是良方。云月皆成趣,悲欢不入肠。闲门清昼永,宴坐绿阴凉。昔者惟忘物,今焉己亦忘。
-
旅中秋晚
古诗《旅中秋晚》宋·释文珦,秋露洗晴空,秋光处处同。枫霞明野树,芦雪覆沙丛。旅况悲寒蛩,归心寄断鸿。几时随牧竖,吹笛乱山中。
-
行石林苍莽间颇多幽致有思归隐
古诗《行石林苍莽间颇多幽致有思归隐》宋·释文珦,离城才一舍,已得近樵渔。秀石云松路,荒篱水竹居。阳坡收早粟,烧地长新蔬。便好为兹隐,吾生不愿馀。
-
幽径
古诗《幽径》宋·释文珦,幽径任蓬蒿,衡门闭亦牢。驹寒宜在谷,鹤倦懒鸣皋。老树根流髓,重崖石长膏。樵童更闲静,听我读离骚。
-
天地之间有此身
古诗《天地之间有此身》宋·释文珦,天地之间有此身,此身岂肯惹风尘。竹篱茅舍居来稳,纸帐蒲团趣更真。行己作成山水癖,到头不是利名人。使予生遇陶唐世,当与许由巢父伦。
-
忘归
古诗《忘归》宋·释文珦,久作馀英客,溪山似有缘。柳堤便野步,竹寺称幽禅。结伴寻沙鹭,忘归笑杜鹃。翛然绳检外,颇觉胜神仙。
-
荒径·其一
古诗《荒径·其一》宋·释文珦,荒径入林微,蓬庐客到稀。苔痕侵药裹,山色冷吟衣。蚯蚓耕泥起,蜻蜓点水飞。坐来忘万事,静看宿云归。
-
和人晚秋客思
古诗《和人晚秋客思》宋·释文珦,双毂苦难留,江城又晚秋。故乡难寄讯,倦客独登楼。衰草重重恨,征鸿字字愁。渔翁却萧散,吹笛过前洲。
-
梅雨
古诗《梅雨》宋·释文珦,梅雨无时下,霖淫一月馀。重阴迷早晚,常课废经书。衣润无由曝,园荒亦欠锄。尧天舜日远,怀抱若为舒。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
山林古松
古诗《山林古松》宋·释文珦,古松形甚怪,得性在山林。偃盖盘空老,流脂入地深。青霜曾换骨,野火误烧心。材大诚难用,良工亦漫寻。
-
筼房秋崖来访不相值后往谢之筼复有诗喜余之至因次其韵
古诗《筼房秋崖来访不相值后往谢之筼复有诗喜余之至因次其韵》宋·释文珦,吟车曾到社桥来,不见山人乞食回。荒沼秋深莲已谢,寒林冬近菊初开。句引渊明无酒盏,观迎元度但茶杯。寻盟却喜梅花发,日日论诗坐碧苔。
-
年来
古诗《年来》宋·释文珦,年来已绝交,孤憩竹间寮。境寂身逾懒,神安息自调。云开山意静,风止树声消。自足全无乐,谁能问市朝。
-
太白山老僧
古诗《太白山老僧》宋·释文珦,二十里松阴,居来不厌深。云迷归日路,山是暮年心。水黑龙移井,风腥虎过林。消除万事尽,时或动微吟。
-
禁体咏雪
古诗《禁体咏雪》宋·释文珦,应臈雨连朝,丰年瑞已饶。乱声还蔌蔌,猛势尚瀌瀌。岭峤松增秀,原田麦长臕。穷阎休怨冷,见睍自应消。
-
冬日山崦人家
古诗《冬日山崦人家》宋·释文珦,曲崦人家少,谋生各自安。垦耕因地力,墐塞禦天寒。猎火明深峤,渔梁露浅滩。老翁知客醉,语不到悲欢。
-
飞来峰猿
古诗《飞来峰猿》宋·释文珦,恐山还欲去,着尔慰山灵。挂处频分影,吟时不见形。鹫峰愁外远,巴峡梦中青。月下三声苦,幽人却要听。
-
登临写兴
古诗《登临写兴》宋·释文珦,临水登山送此生,禽猿个个尽忘情。破除妄念唯空寂,藏蓄危机是利名。老子乐时谁不笑,众人重处我能轻。有时信口长歌发,好似东阳独自精。
-
题慈照坦上人房应山阁
古诗《题慈照坦上人房应山阁》宋·释文珦,禅心直以山为体,不与终南捷径同。吟久白云生曲槛,定回明月在前峰。子牙钓石临溪古,博望槎源与汉通。自有山灵回俗驾,几人于此得相逢。
-
寄游边友人
古诗《寄游边友人》宋·释文珦,念君为远役,日日为君愁。直道无知己,身贫难自由。角吹关月晓,鼙动碛霜秋。想亦怀归切,慈亲雪满头。