南宋诗人
〔宋代〕释文珦
古诗《茅屋》宋·释文珦,道人不出山,偃卧一茅屋。独有南山云,时到檐前宿。
古诗《煎茶》宋·释文珦,吾生嗜苦茗,春山恣攀缘。采采不盈掬,浥露殊芳鲜。虑溷仙草性,崖间取灵泉。石鼎乃所宜,灌濯手自煎。择火亦云至,不令有微烟。初沸碧云聚,再沸雪浪...
古诗《农家》宋·释文珦,绕屋桑麻槿作篱,当门一树白蔷薇。老翁请唤牛医至,稚子鞭拦鸭阵归。赛愿酒丰同饮福,输官绢足各裁衣。年年十月农功毕,还向溪头整钓矶。
古诗《母子吟》宋·释文珦,游子行远方,慈母在高堂。砌有忘忧草,对之还断肠。母心乃如斯,子心其可忘。子心苟如母,足以感苍苍。君不见汉蔡邕,晋王祥。