-
采兰吟
古诗《采兰吟》宋·释文珦,楚芳有幽姿,采采倏盈把。馨香满襟袖,欲寄同心者。道远不可求,余怀为谁写。佩服林下游,自爱逸而野。
-
湖上雨中晚归
古诗《湖上雨中晚归》宋·释文珦,冷澹一堤枯柳,孤高九里寒松。行尽北山烟雨,白云深处闻钟。
-
为清渭滨作雪深室歌
古诗《为清渭滨作雪深室歌》宋·释文珦,积雪兮深深,万卉兮消沈。梅独花兮水之阴,容斯静兮喑喑。香斯清兮不淫。有孤操兮慰予心,为高歌兮诏主林。
-
重会馨桂山
古诗《重会馨桂山》宋·释文珦,桂山吾友于,壮岁即相亲。跌宕去鞿絷,出语必惊人。倏尔罹世难,东西各全身。十年不相逢,有若参与辰。偶乘霅舟来,见翁西涧滨。相对恍如梦,彼此白发...
-
山林·其二
古诗《山林·其二》宋·释文珦,山林与朝市,自昔分两歧。势利几倾夺,道人犹未知。唯爱八还经,展卷时读之。是亦遮眼尔,不作文字痴。
-
吾心
古诗《吾心》宋·释文珦,吾心静而贞,是乃出天禀。驱之入尘樊,违性岂不甚。所对非同流,欲语口还噤。世涂机阱多,动足常懔懔。今来返中林,夜卧始安枕。山薇既可餐,清泉又堪...
-
骖服腾飞行
古诗《骖服腾飞行》宋·释文珦,有客乘车建其,四牡骖服腾飞。华绶杂佩陆离,指顾绰有馀辉。贲然到我柴扉,我生靡识轻肥。旋穿敝屣粗衣,延之欲语襟期。客言子其病而,胡不与世推移。...
-
听野老所言
古诗《听野老所言》宋·释文珦,衰翁卧病山之阿,东村沈老来相过。首言年饥苦无备,次说时政多烦苛。其间数事尽切己,具有本末非差讹。农家累世服畎亩,此外宁复知其他。世道愈变俗愈...
-
岁暮旅思
古诗《岁暮旅思》宋·释文珦,岐路不可极,岁月亦易遒。朔风振寒威,行子无衾裯。厥生良可哀,半世空悠悠。知音尽沦没,明月难暗投。亲朋复遐阻,日夕生离忧。
-
旅怀
古诗《旅怀》宋·释文珦,北风吹荒林,萧骚起寒声。客子耳中闻,展转伤离情。亲朋不在眼,他乡但■■。狐死亦首丘,奈此终身行。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
世路
古诗《世路》宋·释文珦,世路饶风波,生平有终极。东西苦漂荡,鬓发非旧色。倦鸟怀安栖,老马思故枥。万类虽不齐,彼此各有适。富贵亦偶然,何须置胸臆。
-
生年
古诗《生年》宋·释文珦,生年已六十,所历更万端。富贵等浮云,变灭不足观。身如冬岭松,独立守岁寒。心如古井水,到底无波澜。吾道即古道,处今良独难。是非不易辩,长叹复长...
-
西城行
古诗《西城行》宋·释文珦,闲踪无滞留,有兴即行乐。崎岖历重丘,窈窕穷远壑。遂步西城道,脩墉带高闳。门前设梐枑,喧喧歌吹声。老人咨嗟语予故,园林曾是前人墓。予谓老人置勿...
-
秋浦老渔
古诗《秋浦老渔》宋·释文珦,秋浦老渔人不识,清溪数湾船一只。钓竿垂垂钓丝直,眼光过似溪光碧。得鱼归来不自吃,开笼分与白鹇食。却来独坐矶头石,对著斜阳诵周易。恐是渭滨姜子...
-
屏迹
古诗《屏迹》宋·释文珦,江湖厌风波,岩壑事幽屏。柴门绝往还,自阅朝昏景。日出烟雾消,鸟散松竹静。须臾日西颓,馀晖在高岭。短生亦如寄,举世孰能省。愿学远公俦,终然谢尘...
-
游兴·其三
古诗《游兴·其三》宋·释文珦,不暖亦不寒,气候正清淑。岸柳尽垂丝,园笋已成竹。山禽屡催唤,拄杖情又熟。出门信吾步,岂复计迟速。渡水或穿云,山阴又溪曲。悠然得真趣,此外非所...
-
春晓寻山家
古诗《春晓寻山家》宋·释文珦,石涧寒流不尽,茅檐宿雨初晴。幽客眠云未起,四山鸟哢春声。
-
舟行·其一
古诗《舟行·其一》宋·释文珦,小艇悠扬只信风,岸边霜叶似花红。不同雪夜寻安道,侬自看山到剡中。
-
自鄞江东泛舟至黄山桥度岭游白云寺
古诗《自鄞江东泛舟至黄山桥度岭游白云寺》宋·释文珦,望望白云居,崔嵬在碧虚。水穷方度岭,石峻不容车。旧爱松萝顶,重来笋蕨馀。却怜清绝景,无地著吟庐。
-
姚江舟中梦故人劝归
古诗《姚江舟中梦故人劝归》宋·释文珦,一舸寒江上,萧萧两鬓华。不唯伤道路,终恐委泥沙。宿雨添山霭,秋风起浪花。故人应念我,梦里劝还家。