-
衡门·其二
古诗《衡门·其二》宋·释文珦,铁锡已高悬,残山剩水边。算年齐易卦,写梦入诗篇。介癖游从少,幽深景物偏。衡门终日掩,吾自守吾玄。
-
送人·其一
古诗《送人·其一》宋·释文珦,澹澹烟波南浦春,临流挥手易沾巾。啼鹃不解留归客,岸柳偏能送去人。
-
陌头
古诗《陌头》宋·释文珦,陌头游子矜年少,争把夭桃比貌红。老眼看来浑似梦,开时便与落时同。
-
灭迹
古诗《灭迹》宋·释文珦,灭迹岩岫间,居然养真素。夕餐篱菊英,朝饮木兰露。玄衢谅堪涉,时荣焉足慕。万古功名人,累累但丘墓。
-
闻雁·其一
古诗《闻雁·其一》宋·释文珦,山寒经月断人行,孤雁噰噰忽一声。身在异乡兄弟尽,老夫那得易为情。
-
千里
古诗《千里》宋·释文珦,千里辞家比塞鸿,飘飘不定又还东。波平暂喜扁舟稳,天阔回瞻故垒空。别墅烟昏归晚牧,长江雨歇挂晴虹。前程行止谁能计,已悟浮生似梦中。
-
山蔬
古诗《山蔬》宋·释文珦,山蔬有真味,肉食者不知。老我于空林,自爱园中葵。种莳举有法,采撷初无时。置之折脚铛,燎以枯松枝。芼之以姜桂,是乃性所宜。嗜此已成癖,自觉甘如...
-
松屋
古诗《松屋》宋·释文珦,试问青松若个栽,僧门祇向树边开。月明定有仙人过,露滴频闻野鹤回。千岁老根成虎魄,几寻枯干裹莓苔。住来自得清虚味,不管流光白发催。
-
静夜不寐行
古诗《静夜不寐行》宋·释文珦,静夜不遑寐,秋气殊清清。霜露涂庭芜,陨叶摧枝茎。西风更萧骚,万窍皆同声。蜻蛚亦含悲,啧啧床下鸣。出门一以视,青天缀繁星。三五正纵横,北斗方斜...
-
山居答客问
古诗《山居答客问》宋·释文珦,富贵有何好,祇以劳其形。吾居在山林,四体常安宁。寒缉沼中荷,饥斸松下苓。苍苔没幽径,白云度疏棂。明月石上看,清风枕间听。灭惑生智焰,破尘出空...
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
游仙·其五
古诗《游仙·其五》宋·释文珦,超然尘垢外,元化实希夷。吾生有道骨,中心常慕之。感通影响然,高真不遐遗。导我归帝乡,云軿共委蛇。
-
送僧归庐山
古诗《送僧归庐山》宋·释文珦,上人家在庐山阴,木皮作衣云作心。独携铁锡来参寻,禅中悟得唐人吟。秋高忽忆归山住,旧结茅茨连古树。他年我欲寻君去,祇恐云深不知处。
-
卧云歌
古诗《卧云歌》宋·释文珦,潜山道人性疏懒,地覆天翻浑不管。草座麻衣居绝巘,一间茅屋云常满。颇爱云纵亦萧散,于焉誓与云为伴。终日卧云忘早晚,梦回日照云床暖。彼此无心体舒...
-
身懒
古诗《身懒》宋·释文珦,身懒都忘动,心空不待安。叶鸣山鹿至,火尽地炉寒。即此为吾乐,同人话却难。
-
得两金铺乃秦汉门物以充水滴因作歌
古诗《得两金铺乃秦汉门物以充水滴因作歌》宋·释文珦,弁翁挽我入吟庐,示以秦汉双金铺。摩挲已觉铜腥尽,色如朱砂赤模糊。翁说多年弃中野,野人视之犹土苴。我心辄爱收拾归,用配魏台铜雀瓦。渟泉于中浅且...
-
旱雨
古诗《旱雨》宋·释文珦,贼臣弄权罔明主,亿万苍生受辛苦。大家巨室尽逃亡,剩积黄金向郿邬。弘羊未烹旱如许,弘羊将烹天乃雨。吾言此雨是雨谷,点点活人胜珠玉。圣恩新放限田...
-
言志·其七
古诗《言志·其七》宋·释文珦,人寿能几何,百年犹一霎。岂识貂蝉贵,且与渔樵狎。饮涧不需瓢,采山时荷锸。世人莫相嗤,吾自用吾法。
-
春江夜泛
古诗《春江夜泛》宋·释文珦,江月照扬舲,乘风过万汀。素光流远汉,高浪湿寒星。客恨消长笛,闲身渺一蘋。到京天未曙,隐隐越山青。
-
放鹤操
古诗《放鹤操》宋·释文珦,相彼胎禽兮有志凌霄,剪翎铩翼兮羁縻于笼牢,为时人之近玩兮中心郁陶。有高人兮逆知其然,养成羽仪兮纵之于千仞之巅,使全其性兮逍遥乎九天。九天之高...
-
感兴
古诗《感兴》宋·释文珦,一身素贫窭,四海长为客。客涂不可穷,老去少筋力。贱者人多弃,风霜变颜色。归来旅亭下,倚杖三叹息。只字不堪煮,万卷亦徒积。未如田舍翁,耕桑了衣...