-
白日苦短行
古诗《白日苦短行》宋·释文珦,白日常苦短,无方使迟延。始见出旸谷,忽已沈虞渊。迫促于生人,无一能永年。丰质成槁项,鬒发变华颠。鸡鸣逐声利,夜分未遑眠。奄化同草木,没没归重...
-
祭坦仲履
古诗《祭坦仲履》宋·释文珦,仲履真吾徒,敏慧出流辈。比玉无纤瑕,方珠绝微颣。子心如秋月,皎皎长不昧。子身如闲云,出处极自在。相从逾十年,不见时俗态。爱子静而文,喜子和而...
-
客中
古诗《客中》宋·释文珦,客中春又半,旧隐欲归难。唯恐伤怀抱,花开不欲看。
-
二疏
古诗《二疏》宋·释文珦,汉朝诸公卿,鲜有能自全。广受信明哲,独悟于机先。托之老氏训,辞禄偕归田。祖帐东都门,万口称其贤。于今阅千龄,高风犹凛然。
-
草衣木食
古诗《草衣木食》宋·释文珦,草衣而木食,老子乐在内。身似玄空云,踪迹了无碍。双松亦孤高,青青远为对。富贵不须论,本非吾所爱。
-
林和靖孤山旧隐
古诗《林和靖孤山旧隐》宋·释文珦,抱璞肯自剖,藏之在深椟。嗟彼荆山人,不能卫其足。生先有良贵,那爱分□禄。闲居五十年,祗著山人服。华衮有何好,此服安且燠。童鹤亦清真,梅边伴幽...
-
贫贱诗
古诗《贫贱诗》宋·释文珦,贫贱交亲绝,形影自相吊。清泉白石间,朝夕事吟啸。甑堕何足言,灰死不须溺。达人乃知此,宁免俗士诮。
-
遣兴
古诗《遣兴》宋·释文珦,吾方慕孤贞,俗苦尚冯附。一身天地间,瓠落如大瓠。短寄无百年,倏忽已迟暮。平生清净禅,犹嫌被诗污。洗除岂诚难,心空灭万虑。更当寻亮公,竟入西山...
-
感春
古诗《感春》宋·释文珦,忽闻春欲去,园林谩游瞩。轻风散馀红,细雨滋繁绿。绿繁似欢荣,红散犹僇辱。因悟人间世,万事易翻覆。贱或登青云,贵或成赤族。祸福无定端,往往相倚...
-
鄞中他山堰
古诗《鄞中他山堰》宋·释文珦,碧浸他山古,梅梁昔化龙。江溪一堰隔,禾黍四郊重。绝唱思幽客,欢声遍野农。长官功不朽,遗庙合歌钟。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
忠文洪相公挽辞·其二
古诗《忠文洪相公挽辞·其二》宋·释文珦,盛德归冥寞,斯文转寂寥。声名昭信史,功业在清朝。遗表祈天切,忠魂入地遥。九重思亮直,应作楚辞招。
-
建溪青玉峡云际寺
古诗《建溪青玉峡云际寺》宋·释文珦,飞瀑挂晴霓,山门对小溪。晓行青玉峡,时听白猿啼。野竹樊蕉径,脩桐间茗畦。傥容分席地,便此卜幽栖。
-
水亭舒眺
古诗《水亭舒眺》宋·释文珦,秋风水上亭,独坐望郊坰。佛寺山偏好,渔家地亦腥。桑枯因抱蝎,草腐自生萤。踏月归林下,柴扉尚未扃。
-
忠文洪相公挽辞·其一
古诗《忠文洪相公挽辞·其一》宋·释文珦,间气钟河岳,深衷悟冕旒。雄文惊万古,劲节凛高秋。清庙弦何绝,明堂柱不留。我生蒙许与,洒泪莫能休。
-
赠王门老宾客
古诗《赠王门老宾客》宋·释文珦,薄俗谩纷纷,焉知赝与真。空馀千里马,难觅九方歅。古道何当复,时风未易陈。王门旧宾客,怀旧重悲辛。
-
寄西山嵩雪庭
古诗《寄西山嵩雪庭》宋·释文珦,支遁还山去,翛然世外心。不曾离涧壑,长是爱云林。马放秋场静,龙眠夜井深。山林如许到,早晚亦相寻。
-
野祠
古诗《野祠》宋·释文珦,翁媪已相催,喧喧鼓笛来。荒祠三面水,老树一身苔。休咎冯巫语,凶丰信珓杯。神前酾酒罢,风散纸钱灰。
-
江上与故人暂会复别
古诗《江上与故人暂会复别》宋·释文珦,交朋似君少,澹泊自真宗。不记何年别,翻惊此地逢。烟波涵暮景,霜露改秋容。又说天台去,天台千万峰。
-
江上人家
古诗《江上人家》宋·释文珦,江人遂生理,社瓮足新醅。家有儿童乐,门无官吏来。潮生渔市合,风便客帆开。水庙迎神罢,喧喧鼓笛回。
-
朱静佳挽词
古诗《朱静佳挽词》宋·释文珦,诗有盛唐风,人称一代雄。朱弦终自直,白简岂能公。官到升朝止,身随过电空。伤心千里马,力尽畏涂中。