-
寄何宜斋·其三
古诗《寄何宜斋·其三》宋·吴惟信,争期风翮上亨衢,果见移家入帝都。瓮下不能留吏部,湖边正可着林逋。高楼诗思春云远,深院琴声夜月孤。半点红尘应不到,晴梅影里醉谁扶。
-
移居即事
古诗《移居即事》宋·吴惟信,山移无复昔人贤,随分长安办一椽。扫室敢言天下志,闭门尽可雪中眠。携瓶与客同沽酒,接绠过邻自汲泉。到此始知闲是福,居山未必似居廛。
-
次僧兄山居韵·其一
古诗《次僧兄山居韵·其一》宋·吴惟信,僧兄肥遁地,正在太湖头。新句老而健,一钱贫不留。寡交山自看,多病药相投。终日书堂坐,风筠冷似秋。
-
寄葛司理·其一
古诗《寄葛司理·其一》宋·吴惟信,井冷丹沉事迹存,仙翁秘诀授云孙。不同白鹿眠花径,却跨青鸾出洞门。调尉明知逃吏隐,详刑阴布活人恩。归来日日出堂醉,春草池边着梦魂。
-
怀僧兄古庵
古诗《怀僧兄古庵》宋·吴惟信,竟日看荆树,深情惨弗舒。已经三载别,祇得一封书。故国长同梦,穷途久异居。遥思禅定处,松月满庭除。
-
赠毛时可
古诗《赠毛时可》宋·吴惟信,久向长安住,多于陋巷中。固穷全事节,传道与童蒙。自喜精诗律,家曾立战功。所言皆合理,心共古人同。
-
赠宛上人
古诗《赠宛上人》宋·吴惟信,宝书梵律自分科,黄卷青灯更琢磨。花落闲庭春定久,尘生虚榻夜吟多。琴长弹后声偏韵,丹未烧前气已和。我所重君清苦处,可曾一日离烟萝。
-
寄邵判司隐君
古诗《寄邵判司隐君》宋·吴惟信,隐君住处枕湖滨,正与逋仙是密邻。踏雪访梅千嶂晓,带烟看柳满楼春。发因累少茎茎绿,诗为工多字字新。闻说近来浑懒出,竹光花影锁闲身。
-
自序
古诗《自序》宋·吴惟信,一剑辞家竟陆沉,梦思空向故庐深。槎迷河汉千年恨,树隔关山万里心。衣垢正怜贫未去,镜明忽有老相寻。春归不与人为约,青草催诗亦懒吟。
-
题僧兄山居
古诗《题僧兄山居》宋·吴惟信,白发萧萧万事忘,安闲过似老渔郎。半窗残日敲棋响,一院秋风捣药香。浇菊旋分苔涧水,开松新架草堂凉。过从皆是诗朋友,开口何曾论短长。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
赠隐士
古诗《赠隐士》宋·吴惟信,晦迹雪岩日久长,唐人冠帽道衣裳。草堂夜月琴声细,花坞春风杖策香。饮酒旋寻瓢作盏,架书高沓石为床。客来总是诗朋友,一笑人间万事忘。
-
赠韩时斋
古诗《赠韩时斋》宋·吴惟信,道向时中悟,高斋直寄名。句清人不到,心死自无营。帘卷秋花影,墙翻雨箨声。慈湖碑字古,历历见平生。
-
赠广淳破衣·其一
古诗《赠广淳破衣·其一》宋·吴惟信,禅教不能收,辞山谒贵流。雨花闲定石,烟柳暗诗楼。借得房逃暑,沽来酒制愁。狂豪疑贾阆,长发未梳头。
-
寄戴舍人
古诗《寄戴舍人》宋·吴惟信,名在登科记,人间尽得知。文高多法古,官冷不趋时。减食因添鹤,收书为教儿。近来闻注易,新集苦无诗。
-
怀上竺宛上人
古诗《怀上竺宛上人》宋·吴惟信,鹫峰可是不清幽,却望云峰忆旧游。松径露寒芳草暗,竹桥烟暝落梅愁。高斋闲课诗吟讽,小店赊沽酒献酬。今日凄凉何许见,满庭红叶自伤秋。
-
山中
古诗《山中》宋·吴惟信,石壁飞泉洒不乾,松阴满目寺门寒。梅花开尽无人到,万叠春山独自看。
-
闺怨
古诗《闺怨》宋·吴惟信,病起伤春独倚门,唤人鹦鹉隔帘闻。无情最是东风恶,瘦却梨花一片云。
-
寄大使赵清臣
古诗《寄大使赵清臣》宋·吴惟信,擒吴才了合封侯,何止区区古蔡州。一着高时全国体,十年危处与心谋。山川恢拓春风远,天地清明王气浮。白雪满头勋业大,不应忘却赤松游。
-
赠俞进可·其一
古诗《赠俞进可·其一》宋·吴惟信,已得诗名久,君犹闭户吟。百篇皆有意,一事不关心。故国谁相问,高流自远寻。江梅花落去,休更立墙阴。
-
饯梅
古诗《饯梅》宋·吴惟信,半逐清流半委尘,残花枝上又纷纷。晚来犹自东风恶,吹得幽香满涧云。