-
答人书言
古诗《答人书言》宋·邵雍,无位立事难,逢时建功易。求全自有毁,举大须略细。去恶虑伤恩,存恶忧害义。徒有仁者心,殊无仁者意。
-
秋怀三十六首·其十四
古诗《秋怀三十六首·其十四》宋·邵雍,黄黍秋正熟,黄鸡秋正肥。此物剧易致,古人多重之。可以迓宾友,可以奉亲闱。有褐能卒岁,此外何足为。
-
不知吟
古诗《不知吟》宋·邵雍,不知阴阳,不知天地。不知人情,不知物理。强为人师,宁不自愧。
-
天津看雪代简谢蒋秀才还诗卷
古诗《天津看雪代简谢蒋秀才还诗卷》宋·邵雍,清洛接天去,寒云贴地飞。人于桥上立,诗向雪中归。
-
窥开吟·其二
古诗《窥开吟·其二》宋·邵雍,物理窥开后,人情照破时。能将函谷塞,只用一丸泥。
-
训世孝弟诗十首·其四
古诗《训世孝弟诗十首·其四》宋·邵雍,子孝亲兮弟敬哥,怡声下气与谦和。难兄难弟名偏重,孝子贤孙贵自多。负米尚难为薄养,读书宁不擢高科。仲由陈纪皆如此,子孝亲兮弟敬哥。
-
秋怀三十六首·其一
古诗《秋怀三十六首·其一》宋·邵雍,七月夜初长,星斗争煌煌。庭除经小雨,枕簟生微凉。照物无遁形,虚鉴自有光。照事无遁情,虚心自有常。
-
观物吟·一气才分
古诗《观物吟·一气才分》宋·邵雍,一气才分,两仪已备。圆者为天,方者为地。变化生成,动植类起。人在其间,最灵最贵。
-
训世孝弟诗十首·其六
古诗《训世孝弟诗十首·其六》宋·邵雍,子孝亲兮弟敬哥,天时地利与人和。莫言世事常如此,堪叹人生有几何。满眼繁华何足贵,一家安乐值钱多。奇哉让梨并怀橘,子孝亲兮弟敬哥。
-
秋怀三十六首·其十三
古诗《秋怀三十六首·其十三》宋·邵雍,八月炎凉均,气味亦自好。临虚乔木低,远望行人小。有迹事皆妄,无心物都了。何须更问辛,愿君自食蓼。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
至福昌县作
古诗《至福昌县作》宋·邵雍,清景几人爱,爱之当远寻。及临韩岳近,始见洛川深。县在云山腹,民居水竹心。无机类闲物,愈觉少知音。
-
家国吟
古诗《家国吟》宋·邵雍,邪正异心,家国同体。邪能败亡,正能兴起。
-
上寺看南山
古诗《上寺看南山》宋·邵雍,叠叠是峰峦,西连梁雍宽。与其行里看,不若坐中观。包括经唐汉,并吞历晋韩。消沉事难问,唯尔尚巑岏。
-
十分吟·其三
古诗《十分吟·其三》宋·邵雍,人寿百来年,其过岂容易。虽然瞬息间,其间多少事。号为能了事,必先能了身。身苟未能了,何暇能了人。
-
人情吟
古诗《人情吟》宋·邵雍,人达人情,无寡无广。天下之事,如指诸掌。
-
秋怀三十六首·其三十
古诗《秋怀三十六首·其三十》宋·邵雍,九日登高会,寻幽讲雅欢。俗风追故事,天气荐轻寒。白酒连醅饮,黄花带露观。消沉浮世事,何足重汍澜。
-
蠹书鱼
古诗《蠹书鱼》宋·邵雍,形状类于鱼,其心好蠹书。居常游箧笥,未始在江湖。为害千般有,言烹一物无。年年当盛夏,㬠了却如初。
-
东轩消梅初开劝客酒二首·其二
古诗《东轩消梅初开劝客酒二首·其二》宋·邵雍,春色融融满洛城,莫辞行乐慰平生。深思闲友开眉笑,重惜梅花照眼明。况是山翁差好事,可怜芳酒最多情。此时不向樽前醉,更向何时醉太平。
-
和人语道吟
古诗《和人语道吟》宋·邵雍,吾道昭昭是可尊,岂宜他适复□□。珠藏水底川须媚,月到天心夜不昏。礼乐不□□□□,诗书自可造形论。直须去尽秋毫迹,□□□□□□□。
-
初夏闲吟
古诗《初夏闲吟》宋·邵雍,绿杨深处啭流莺,莺语犹能喜太平。人享永年非不幸,天生珍物岂无情。牡丹谢后紫樱熟,芍药开时斑笋生。林下一般闲富贵,何尝更肯让公卿。