-
诏三下答乡人不起之意
古诗《诏三下答乡人不起之意》宋·邵雍,生平不作皱眉事,天下应无切齿人。断送落花安用雨,装添旧物岂须春。幸逢尧舜为真主,且放巢由作外臣。六十病夫宜揣分,监司无用苦开陈。
-
穷冬吟
古诗《穷冬吟》宋·邵雍,十二月将终,还惊岁律穷。藏冰方北陆,解冻未东风。草昧徒寻绿,花梢强觅红。探春春不见,元只在胸中。
-
恍惚吟
古诗《恍惚吟》宋·邵雍,恍惚阴阳初变化,氤氲天地乍回旋。中间些子好光景,安得功夫入语言。
-
安乐窝中诗一编
古诗《安乐窝中诗一编》宋·邵雍,安乐窝中诗一编,自歌自咏自怡然。陶镕水石闲勋业,铨择风花静事权。意去乍乘千里马,兴来初上九重天。忺时更改三两字,醉后吟哦五七篇。直恐心通云外...
-
观棋绝句·其二
古诗《观棋绝句·其二》宋·邵雍,未去交争意,难忘黑白情。一条平稳路,痛惜没人行。
-
事急吟
古诗《事急吟》宋·邵雍,旱极望雨意,病危思药心。人人当此际,不待劝而深。
-
诗史吟
古诗《诗史吟》宋·邵雍,史笔善记事,长于炫其文。文胜则实丧,徒憎口云云。诗史善记事,长于造其真。真胜则华去,非如目纷纷。天下非一事,天下非一人。天下非一物,天下非一...
-
闲步吟
古诗《闲步吟》宋·邵雍,何者谓知音,知音难漫寻。既无师旷耳,安有伯牙琴。虽逼桑榆景,宁忘松桂心。独行月堤上,一步一高吟。
-
诗酒吟
古诗《诗酒吟》宋·邵雍,圣人难处口能宣,何止千年与万年。心静始能知白日,眼明方会看青天。鬼神情状将诗写,造化功夫用酒传。传写不干诗酒事,若无诗酒又难言。
-
长子伯温失解以诗示之
古诗《长子伯温失解以诗示之》宋·邵雍,儒家所尚者,行善与文章。用舍何尝定,枯荣未易量。干求便黾勉,得失是寻常。外物不可必,其言味甚长。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
瞻礼孔子吟
古诗《瞻礼孔子吟》宋·邵雍,执卷何人不读书,能知性者又何如。工居天下语言内,妙出世间绳墨馀。陶冶有无天事业,权衡治乱帝功夫。大哉赞易修经意,料得生民以后无。
-
答人放言
古诗《答人放言》宋·邵雍,经时不见意何如,重出新诗笑语初。物理悟来添性淡,天心到后觉情疏。已全孟乐君无限,未识蘧非我有馀。大率空名如所论,此身甘老在樵渔。
-
师资吟
古诗《师资吟》宋·邵雍,未知道义,寻人为师。既知道义,人来为资。寻师未易,为资实难。指南向道,非去非还。师人则耻,人师则喜。喜耻皆非,我独无是。好为人师,与耻何异。
-
观棋长吟
古诗《观棋长吟》宋·邵雍,院静春深昼掩扉,竹间闲看客争棋。搜罗神鬼聚胸臆,措致山河入范围。局合龙蛇成阵斗,劫残鸿雁破行飞。杀多项羽坑秦卒,败剧符坚畏晋师。座上戈鋋尝击...
-
乐春吟
古诗《乐春吟》宋·邵雍,四时唯爱春,春更爱春分。有暖温存物,无寒著莫人。好花方蓓蕾,美酒正轻醇。安乐窝中客,如何不半醺。
-
尧夫吟
古诗《尧夫吟》宋·邵雍,尧夫吟,天下拙。来无时,去无节。如山川,行不彻。如江河,流不竭。如芝兰,香不歇;如箫韶,声不绝。也有花,也有雪。也有风,也有月。又温柔,又峻...
-
春游五首·其四
古诗《春游五首·其四》宋·邵雍,人间佳节唯寒食,天下名园重洛阳。金谷暖横宫殿碧,铜驼晴合绮罗光。桥边杨柳细垂地,花外秋千半出墙。白马蹄轻草如剪,烂游于此十年强。
-
有常吟
古诗《有常吟》宋·邵雍,天地有常理,日月有常明。四时有常序,鬼神有常灵。圣人有常德,小人无常情。
-
依韵和王不疑少卿见赠
古诗《依韵和王不疑少卿见赠》宋·邵雍,不把忧愁累物华,光阴过眼疾如车。以平为乐忝知分,待足求安恐未涯。食罢有时寻蕙圃,睡馀无事访僧家。天津风月胜他处,长是思君共煮茶。
-
天津感事二十六首·其十九
古诗《天津感事二十六首·其十九》宋·邵雍,三千里外名荒服,一百年来号太平。争似洛川无事客,何须列土始为荣。