-
十三日游上寺及黄涧二首·其二
古诗《十三日游上寺及黄涧二首·其二》宋·邵雍,堪嗟五伯争周烬,可笑三分拾汉馀。何似不才闲处坐,平时云水绕衣裾。
-
仿康节先生诗
古诗《仿康节先生诗》宋·邵雍,每日清晨一炷香,谢天谢地谢三光。所求处处田禾热,惟愿人人寿命长。国有贤臣安社稷,家无逆子恼爹娘。四方平静干戈息,我若贫时也不妨。
-
共城十吟·其一·曰春郊闲居
古诗《共城十吟·其一·曰春郊闲居》宋·邵雍,居处虽近郭,不欲登城市。尽日客不来,至夜门犹闭。院静春正浓,窗闲昼复寐。谁知藜藿中,自有诗书味。
-
皇极经世一元吟
古诗《皇极经世一元吟》宋·邵雍,天地如盖轸,覆载何高极。日月如磨蚁,往来无休息。上下之岁年,其数难窥测。且以一元言,其理尚可识。一十有二万,九千馀六百。中间三千年,迄今之陈...
-
言行吟
古诗《言行吟》宋·邵雍,言不失仁,行不失义。自天祐之,吉无不利。言与仁背,行与义乖。天且不祐,人能行哉。有商君者,贼义残仁。为法自弊,车分其身。始知行义修仁者,便是...
-
秋日登崇德阁二首·其一
古诗《秋日登崇德阁二首·其一》宋·邵雍,无限高贤抑壮图,登临不用起长吁。山川千古战争后,冠剑百年零落馀。浪把功名为己任,那知富贵岂人谟。丹青曲尽世间妙,写得凭栏意思无。
-
晨起
古诗《晨起》宋·邵雍,山高水复深,无计奈如今。地尽一时事,天开万古心。轻烟笼晓阁,微雨散青林。此景虽平淡,人间何处寻。
-
安乐窝中吟·其五
古诗《安乐窝中吟·其五》宋·邵雍,安乐窝中春不亏,山翁出入小车儿。水边平转绿杨岸,花外就移芳草堤。明快眼看三月景,康强身历四朝时。凤凰楼下天津畔,仰面迎风倒载归。
-
年老逢春十三首·其六
古诗《年老逢春十三首·其六》宋·邵雍,年老逢春春意多,波光谁染柳谁搓。池亭正好爱不彻,草木向荣情奈何。便把樽罍通意思,须防风雨害清和。千红万翠中间里,似我闲人更有么。
-
老翁吟
古诗《老翁吟》宋·邵雍,皤然一老翁,凡百事皆慵。旧物不尽记,故人难得逢。幽花浑在雾,残梦半随风。只且愿天下,时和与岁丰。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
安乐窝中吟·其九
古诗《安乐窝中吟·其九》宋·邵雍,安乐窝中设不安,略行汤剂自能痊。居常无病不服药,就使有灾宜俟天。理到昧时须索讲,情于尽处更何言。自馀虚费闲思虑,都可易之为昼眠。
-
洛阳春吟·其五
古诗《洛阳春吟·其五》宋·邵雍,春归花谢日初长,燕语莺啼各自忙。何故游人断来往,绿阴殊不减红芳。
-
老去吟·其二
古诗《老去吟·其二》宋·邵雍,行年六十有三岁,二十五年居洛阳。林静城中得山景,池平坐上见江乡。赏花长被杯盘苦,爱月屡为风露伤。看了太平无限好,此身老去又何妨。
-
和商守宋郎中早梅
古诗《和商守宋郎中早梅》宋·邵雍,山南地似岭南温,腊月梅开已浃辰。耻与百花争俗态,独殊群艳占先春。角中飘去凄于骨,笛里吹来妙入神。秀额妆残黏素粉,画梁歌暖起轻尘。宰君惜艳献州...
-
戏谢富相公惠班笋三首·其一
古诗《戏谢富相公惠班笋三首·其一》宋·邵雍,名园不放过鸦飞,相国如今遂请时。鼎食从来称富贵,更和花笋一兼之。
-
和君实端明
古诗《和君实端明》宋·邵雍,养道自安恬,霜毛一任添。且无官责咎,幸免世猜嫌。蓬户能安分,藜羹固不厌。一般偏好处,曝背向前檐。
-
好胜吟
古诗《好胜吟》宋·邵雍,人无好胜,事无过求。好胜多辱,过求多忧。忧辱并至,道德弗游。不止人患,身亦是仇。
-
秋怀三十六首·其三
古诗《秋怀三十六首·其三》宋·邵雍,明月生海心,凉风起天末。物象自呈露,襟怀骤披豁。悟尽周孔道,解开仁义结。礼法本防奸,岂为吾曹设。
-
书事吟
古诗《书事吟》宋·邵雍,天地有常理,日月无遁行。饱食高眠外,率是皆虚名。虽乏伊吕才,不失尧舜氓。何须身作相,然后为太平。
-
言默吟
古诗《言默吟》宋·邵雍,当默用言言是垢,当言任默默为尘。当言当默都无任,尘垢何由得到身。