-
诫子吟·其一
古诗《诫子吟·其一》宋·邵雍,至宝明珠非有颣,全珍良玉自无瑕。为珠为玉尚如此,何况为人多过差。
-
落花吟
古诗《落花吟》宋·邵雍,万紫千红处处飞,满川桃李漫成蹊。狂风猛雨日将暮,舞榭歌台人乍稀。水上漂浮安有定,径边狼籍更无依。流莺不用多言语,到了一番春已归。
-
读古诗
古诗《读古诗》宋·邵雍,闲读古人诗,因看古人意。古今时虽殊,其意固无异。喜怒与哀乐,贫贱与富贵。惜哉情何物,使人能如是。
-
答客
古诗《答客》宋·邵雍,人间相识几无数,相识虽多未必知。望我实多全为道,知予浅处却因诗。升沉休问百年事,今古都归一局棋。乘马须求似骐骥,奈何骐骥未来时。
-
欢喜吟
古诗《欢喜吟》宋·邵雍,日往月来,终则有始。半行天上,半下地底。照临之间,不忧则喜。予何人哉,欢喜不已。
-
喜乐吟
古诗《喜乐吟》宋·邵雍,生身有五乐,居洛有五喜。人多轻习常,殊不以为事。吾才无所长,吾识无所纪。其心之泰然,奈何人了此。
-
人生一世吟
古诗《人生一世吟》宋·邵雍,前有亿万年,后有亿万世。中间一百年,做得几何事。又况人之寿,几人能百岁。如何不喜欢,强自生憔悴。
-
训世孝弟诗十首·其五
古诗《训世孝弟诗十首·其五》宋·邵雍,子孝亲兮弟敬哥,休残骨肉起风波。劬劳恩重须当报,手足情深要取和。公艺同居今古罕,田真共处子孙多。如斯遐迩皆称美,子孝亲兮弟敬哥。
-
冬至吟
古诗《冬至吟》宋·邵雍,冬至子之半,天心无改移。一阳初起处,万物未生时。玄酒味方淡,大音声正希。此言如不信,更请问庖羲。
-
世上吟
古诗《世上吟》宋·邵雍,世上偷闲始得闲,我生长在不忙间。光阴有限同归老,风月无涯可慰颜。坐卧绕身唯水竹,登临满目但云山。醉眠只就花阴下,转破花阴梦始还。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
人生长有两般愁
古诗《人生长有两般愁》宋·邵雍,人生长有两般愁,愁死愁生未易休。或向利中穷力取,或于名上尽心求。多思唯恐晚得手,未老已闻先白头。我有何功居彼上,其间掉臂独无忧。
-
插花吟
古诗《插花吟》宋·邵雍,头上花枝照酒卮,酒卮中有好花枝。身经两世太平日,眼见四朝全盛时。况复筋骸粗康健,那堪时节正芳菲。酒涵花影红光溜,争忍花前不醉归。
-
三十年吟
古诗《三十年吟》宋·邵雍,三十年间更一世,其间堪笑复堪愁。天生天杀何尝尽,人是人非殊未休。善偶鸳鸯头早白,能啼杜宇血先流。须知却被才为害,及至无才又却忧。
-
中秋月
古诗《中秋月》宋·邵雍,一年一度中秋夜,十度中秋九度阴。求满直须当夜半,要明仍候到天心。无云照处情非浅,不睡观时意更深。徒爱古人诗句好,何堪千里共如今。
-
感雪吟
古诗《感雪吟》宋·邵雍,旨酒嘉肴与管弦,通宵鼎沸乐丰年。侯门深处还知否,百万流民在露天。
-
垂柳
古诗《垂柳》宋·邵雍,门前垂柳正依依,更被东风来往吹。忘了自家今已老,却疑身是少年时。
-
牧童
古诗《牧童》宋·邵雍,随行笠与蓑,未始散天和。暖戏荒城侧,寒偎古冢阿。数声牛背笛,一曲陇头歌。应是无心问,朝廷事若何。
-
诫子吟·善恶无它在所存
古诗《诫子吟·善恶无它在所存》宋·邵雍,善恶无它在所存,小人君子此中分。改图不害为君子,迷复终归作小人。良药有功方利病,白圭无玷始称珍。欲成令器须追琢,过失如何不就新。
-
游山三首·其三
古诗《游山三首·其三》宋·邵雍,乐则行之忧则违,大都知命是男儿。至微功业人难必,尽好云山我自怡。休惮烟岚虽远处,且乘筋力未衰时。平生足外更何乐,富贵荣华过则悲。
-
安乐吟
古诗《安乐吟》宋·邵雍,安乐先生,不显姓氏。垂三十年,居洛之涘。风月情怀,江湖性气。色斯其举,翔而后至。无贱无贫,无富无贵;无将无迎,无拘无忌。窘未尝忧,饮不至醉。...