-
秋夜次叶一山韵
古诗《秋夜次叶一山韵》宋·真山民,自笑秋来似转蓬,偶然飞落过山中。一灯幽馆菊花雨,孤枕小楼梧叶风。涉世悠悠旋磨蚁,怀人杳杳寄书鸿。浮生何预光阴事,抵死相催作老翁。
-
七夕
古诗《七夕》宋·真山民,世上痴儿女,争趋乞巧筵。妇鸠甘抱拙,不谄鹊桥仙。
-
刘伯山寄隐
古诗《刘伯山寄隐》宋·真山民,寄隐幽踪何处寻,春风十里薜萝深。青山不说是非事,黄鸟自赓长短吟。百折畏途休著脚,十分明月是知心。不应误放桃花出,惹得渔翁话古今。
-
奉和颇动游兴呈云耕叔祖
古诗《奉和颇动游兴呈云耕叔祖》宋·真山民,节遇中和景渐暄,自摩倦眼望前村。雕锼花柳春无迹,沐浴山川雨有恩。忆昔踏青终日醉,如今垂白几人存。未应便作衰翁看,藉草犹堪倒一樽。
-
除夜约张梅境饮
古诗《除夜约张梅境饮》宋·真山民,今日又除夕,君能为我来。烛光红照席,酒浪绿摇杯。腊带愁吟去,春随笑脸回。相看俱健在,莫管岁华催。
-
自适
古诗《自适》宋·真山民,年来心迹两悠悠,若比孤云尽自由。既不贪荣安有辱,纵饶无乐亦何忧。一丝风月严陵钓,千里关山季子裘。到底行藏定谁是,试将心事问沙鸥。
-
访李延不值
古诗《访李延不值》宋·真山民,白云满空山,山空人未归。拄杖莫敲门,恐惊白云飞。
-
晚春
古诗《晚春》宋·真山民,有恨青春老,无营白昼长。叶新林换绿,花落地生香。雨意一番足,人家百事忙。为儒竟成误,悔不早农桑。
-
杨妃
古诗《杨妃》宋·真山民,三郎掩面马嵬坡,生死恩深可奈何。瘗土驿傍何足恨,潼关战处骨埋多。
-
枕上偶成
古诗《枕上偶成》宋·真山民,长夜更难晓,天寒吟思清。梦魂山馆枕,灯影雪窗檠。守拙疏生理,安贫识世情。凄风响檐竹,岂是不平声。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
妙因寺次施敬所韵
古诗《妙因寺次施敬所韵》宋·真山民,松萝一径阴,踏破白云深。约客分茶供,逢僧倚竹吟。鼠留香篆迹,禽和阁铃音。话久不知晚,新萤照出林。
-
清明
古诗《清明》宋·真山民,清明今日是,原上一经过。新葬冢无数,未来人更多。此生曾悟否,不乐复如何。莫待浇坟土,樽前且醉歌。
-
山间早春
古诗《山间早春》宋·真山民,小桃枝上认年华,随分红开一两花。将谓春风只城市,也吹春色到山家。
-
陈云岫爱骑驴
古诗《陈云岫爱骑驴》宋·真山民,君不学少陵骑驴金华春,一生旅食长悲辛。又不学浪仙骑驴长安市,凄凉落叶秋风里。却学雪中骑驴孟浩然,冷湿银镫敲吟鞭。梅花溪上日来往,身迹懒散人中...
-
冬暮小斋
古诗《冬暮小斋》宋·真山民,布袜青鞋敝絮袍,松扉柴几小衡茅。云酣才酿臈三月,梅吐又横春一梢。炭为骤寒偏索价,酒因不饮懒论交。穷年兀兀从人笑,未用多方作解嘲。
-
杜鹃花得红字
古诗《杜鹃花得红字》宋·真山民,愁锁巴云往事空, 只将遗恨寄芳丛。归心千古终难白,啼血万山都是红。枝带翠烟深夜月,魂飞锦水旧东风。至今染出怀乡恨,长挂行人望眼中。
-
新春
古诗《新春》宋·真山民,馀冻雪初乾,初晴日骤暄。人心新岁月,春意旧乾坤。烟碧柳生色,烧青草返魂。东风无厚薄,随例到衡门。