-
独自诗二十章·其九
古诗《独自诗二十章·其九》唐·傅翕,独自归,登山度岭何所依?比至所依无定实,熟观此境竟何为?
-
率题两章
古诗《率题两章》唐·傅翕,罢世还本源,离有绝名相。栖神不二境,体一上无上。
-
率题六章·其三·第三章劝修无上道
古诗《率题六章·其三·第三章劝修无上道》唐·傅翕,改缁素容转,体净得金兰。从修无上道,常乐自然完。拂拭明珠莹,光发遍界看。
-
十劝·其三
古诗《十劝·其三》唐·傅翕,劝君三,人身难得大须惭。昼夜六时常念佛,勤修三宝向伽蓝。
-
四相诗·其二·老相
古诗《四相诗·其二·老相》唐·傅翕,览镜容颜改,登阶气力衰。咄哉今已老,趋拜礼还亏。身似临崖树,心如念水龟。尚犹耽有漏,不肯学无为。
-
行路易十五首·其四
古诗《行路易十五首·其四》唐·傅翕,菩提无处所,无处是菩提。若觅菩提处,终身累劫迷。行路易,路易真不虚。善恶无分别,此则是真如。
-
独自诗二十章·其十六
古诗《独自诗二十章·其十六》唐·傅翕,独自好,决求菩萨道。万行为众生,未取泥洹宝。
-
十劝·其十
古诗《十劝·其十》唐·傅翕,劝君十,相劝修行须在急。一朝命尽入黄泉,父娘妻子徒劳泣。
-
行路易十五首·其五
古诗《行路易十五首·其五》唐·傅翕,有无皆解脱,累息在无生。菩提是颠倒,生死最为精。行路易,路易人莫疑。解我如此语,修道不须师。
-
还源诗十二章·其五
古诗《还源诗十二章·其五》唐·傅翕,还源去,依理莫随情。法性无增减,妄说有亏盈。
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
独自诗二十章·其十九
古诗《独自诗二十章·其十九》唐·傅翕,独自足,愿心无限局。怨亲法界语圆真,始得应身化群育。
-
颂 其一
古诗《颂 其一》唐·傅翕,遍参四大海,观寻五阴山。如来行道处,灵智甚清闲。宝殿明珠曜,花座美玉鲜。心王明教法,敷扬般若莲。净土菩提子,盖得天中天。
-
颂 其七
古诗《颂 其七》唐·傅翕,伏藏不离体,珠在内身中。但向心边会,莫远外于空。
-
独自诗二十章·其十五
古诗《独自诗二十章·其十五》唐·傅翕,独自乐,但欲求无学。急断三界绳,得免泥□恶。
-
行路易十五首·其十四
古诗《行路易十五首·其十四》唐·傅翕,无心真无事,无事少人知。无为无处所,无处是无为。行路易,路易人莫惊。无有无为事,空有无为名。
-
率题六章·其四·第四章叹世人不厌苦任自缠婴
古诗《率题六章·其四·第四章叹世人不厌苦任自缠婴》唐·傅翕,肯入七宝车,宁归地狱所。刀山已伤形,剑树方应处。日日痛难当,年年无暂弭。流泄三涂中,憔悴玉容毁。不听馀今训,尔时仙步阻。
-
行路难二十篇并序·其三·第三章明心相实相
古诗《行路难二十篇并序·其三·第三章明心相实相》唐·傅翕,君不见心相微细最奇精,非作非缘非色名。虽复恬然非有相,若凡若圣己之灵。此灵无形而常应,虽复常应实无形。心性无来亦无去,缘虑流转实无停。正觉此...
-
独自诗二十章·其十
古诗《独自诗二十章·其十》唐·傅翕,独自作,问我心中何所著?推检四运并无生,千端万绪何能缚?
-
颂二首 其一
古诗《颂二首 其一》唐·傅翕,空手把锄头,步行骑水牛。人从桥上过,桥流水不流。
-
行路易十五首·其三
古诗《行路易十五首·其三》唐·傅翕,无生无处所,无处是无生。若觅无生处,无生无处生。行路易,路易坦然平。无心真解脱,自性任纵横。