-
还山
古诗《还山》宋·释文珦,吾性本闲旷,素不喜城郭。而况宾主间,礼数相束缚。怅望西南山,佳气日参错。逸兴不可羁,飘飘出笼鹤。翩然曳杖还,专意在一壑。时方孟夏初,众花已零...
-
送人之蜀
古诗《送人之蜀》宋·释文珦,佳友相辞去,西游卒未还。单车行数月,万水与千山。雨雪年华晚,烟尘道路艰。莫教音信绝,添我鬓毛斑。
-
效陶四首用葛秋岩韵·其一
古诗《效陶四首用葛秋岩韵·其一》宋·释文珦,坐石滋南风,幽抱和且衎。志唯在山水,身不关治乱。终曲遂忘言,举目送飞翰。所得皆天真,初不加习玩。
-
武康道中
古诗《武康道中》宋·释文珦,又过防风旧国西,客怀烟景两凄凄。青山环绕疑无路,白水分流尽入溪。竹外野祠荒甃缺,柳边渔户草庐低。萍蓬漂转成何事,不及林猿有定栖。
-
深居
古诗《深居》宋·释文珦,深居谢交游,积叶任埋径。澹然忘所营,为是疏懒性。已达身本虚,宁忧室垂罄。时于泉石间,信意成短咏。于以写吾情,渔樵或相命。一皆用其真,鲁鱼事参...
-
病起·其一
古诗《病起·其一》宋·释文珦,病起山房四壁空,一年春尽雨声中。无人知道情怀恶,独倚溪桥看落红。
-
山居
古诗《山居》宋·释文珦,自为山居人,梦寐亦安佚。颇谓龟六藏,全胜兔三窟。性中唯一真,身外无馀物。形谢即示已,谁能问埋骨。
-
凭阑
古诗《凭阑》宋·释文珦,清川屡萦回,石路更深窈。经月无行人,柴门闭春草。虚堂在云际,疏磬出林杪。日日有馀闲,凭阑看飞鸟。
-
枯鱼过河泣
古诗《枯鱼过河泣》宋·释文珦,为鱼当深潜,深潜身可肥。勿以风涛便,踊跃图奋飞。风涛或遽止,处陆胡能归。汝骸既已腊,泣河计还非。生荣与死辱,二者相因依。富贵而亢极,后患亦岂...
-
天道虽远行
古诗《天道虽远行》宋·释文珦,天道虽远,人心匪殊。内直不欺,与天为徒。对越无愧,陟降恒俱。祝史陈言,曾非矫诬。桑林之祷,金縢之书。至诚感通,如鼓应桴。神人以和,大信以孚。...
热门广告位招商中
请联系管理投放广告!
-
炙背
古诗《炙背》宋·释文珦,老身不能寒,心唯爱冬日。炙背蓬门下,暖气浃肌骨。自谓人间世,此乐居第一。虽曰狐貉温,功莫与之匹。山居人不到,独坐快扪虱。
-
游兴·其二
古诗《游兴·其二》宋·释文珦,闲人无所管,扶藜散幽步。古路绝游尘,霜林叶自雨。坐石听流泉,颇得空寂趣。云外巢居子,邂逅两相遇。语久各忘还,见月出深树。彼此无滞情,忽散同烟...
-
游仙·其一
古诗《游仙·其一》宋·释文珦,吾嫌人世隘,欣同古仙伍。寂尔契冲虚,与之相尔汝。晨多游玉清,夕每憩园圃。身已外乾坤,飘飘自遐举。
-
溪边
古诗《溪边》宋·释文珦,溪边得微径,陟险穷层巅。上有巢居人,志隐忘岁年。心静语言寡,道在精神全。终身愿相依,愧我无宿缘。明朝下山去,怅望空云烟。
-
赠同志
古诗《赠同志》宋·释文珦,我本无生俦,涉有乖素愿。百年直寄耳,倏忽如过电。犹记学语时,老色遽满面。富贵非所希,吾道在贫贱。往事绝寻思,残生喜强健。忘机有白鸥,消日赖黄...
-
闲人
古诗《闲人》宋·释文珦,不求富贵不嫌贫,天地悠悠任此身。飞步任教趋要路,好怀到底属闲人。自归白屋交游远,认得青山面目真。平地退藏知是宝,太行从古有摧轮。
-
兰谷
古诗《兰谷》宋·释文珦,猗猗谷中兰,青青饱香露。为语樵牧儿,莫采出山去。
-
客袂
古诗《客袂》宋·释文珦,客袂只翩翩,家林何处边。天寒愁远道,木落感衰年。惨澹渔村日,凄凉雁渚烟。秋来更多疾,空有梦归田。
-
爱秋
古诗《爱秋》宋·释文珦,宋玉悲秋我爱秋,清秋行乐胜春游。林疏尽见山中石,更有寒泉带石流。
-
钱塘晚渡
古诗《钱塘晚渡》宋·释文珦,残日下重城,寒潮起暮声。岸遥江树小,天阔野云平。一水分吴越,孤舟寄死生。如何未归者,犹此计乡程。